Hi there
We are Myanmar
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းကိုမိတ္ဆက္မွာေရးထားၿပီးပါၿပီ။
အခုအဆက္ကိုျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕
ကေန မြန္ျပည္နယ္ ကိုစေျပာင္းလာကာစ က ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ငယ္ပါေသးတယ္။အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ပဲ႐ွိအုန္းမယ္ဗ်။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ မွာေနတုန္းက သိပ္မဆင္းရဲ ပါဘူး။လူလတ္တန္းစားေလာက္ေပါ့။ကိုယ္ပိုင္အိမ္႐ွိတယ္။ကိုယ္ပိုင္ျခံ႐ွိတယ္။ဒါေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ေတြေတာ့မ႐ွိဘူးေပါ့ဗ်။အဲ့ဒါေၾကာင့္
အေမ အမ်ိဳုးေတြ႐ွိတဲ့ မြန္ျပည္နယ္ မွာပဲအေျခခ်မယ္တဲ့။
အရင္ဦးဆံုး အေဖ အရင္သြားတယ္ေပါ့ဗ်။ဟိုမွာအလုပ္အကိုင္အေျခ
အေန ၾကည့္တာေပါ့။ကြၽန္ေတာ့လည္းေက်ာင္းေနတုန္ဆိုေတာ့ေက်ာင္းၿပီးမွပဲ။အေမနဲ႔အတူ လိုက္တက္လာတာ။
ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္ထားတာတစ္ခုျဖစ္သြားတယ္။ေကာ့ေသာင္း ကေနတစ္ခါတည္းေျပာင္းမွာဆိုေတာ့ အိမ္ေတြျခံေတြ တစ္ခါတည္းအ
ၿပီးေရာင္းတာေပါ့။ေနာက္ၿပီးမြန္ျပည္နယ္မွာ ျပန္ဝယ္မယ္ေပါ့။
တစ္ခုသတိမထားမိလိုက္တာက မြန္ျပည္နယ္ နဲ႔ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ရဲ႕
အိမ္ျခံေစ်းနႈန္းကြာျခားခ်က္ပဲ။
ဒီေရာက္ေတာ့ ဘာမွျပန္မဝယ္ႏိုင္ဘူး။အဲ့ေတာ့ ပထမတုန္းကေတာ့
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာတည္းတာေပါ့ဗ်ာ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္လာေတာ့
အေဖက ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ေလးဖြင့္ထားတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့ဗ်ာ ကိုယ္ကငယ္ေသးတာကိုးဘာမွ မသိေသးဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္တာေပါ့။ဟိုကေန အကုန္လံုးေရာင္းလာၿပီး ဒီမွာလည္းျပည္မဝင္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။
ဆရာေတာ္ ကလည္းေျပာတယ္ လည္းေဘးမွာ တဲေလးထိုးၿပီးေနတဲ့။
အဲ့အခ်ိန္တုန္းက လမ္းေဘး အဆင္ေျပသလိုတဲေလးထိုးၿပီးေနၾကတာပဲေလ။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ငယ္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ေဆာ့ဘို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကိုရင္ေတြနဲ႔ကစားဘို႔ပဲသိတယ္ေလ။
ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေတာ့ က်ံဳကဒတ္ ေက်ာင္းမွာေက်ာင္းေန အဲ့ေလာက္ကလြဲၿပီးဘာမွမသိဘူး။ဘာေၾကာင့္ လမ္းေဘးမွာေနတာလဲဆိုတာလည္းမသိဘူး။တကယ္ေတာ့ ေကာ့ေသာင္း မွာလူလတ္တန္းစားေလာက္ေနႏိုင္ေပမယ့္ မြန္ျပည္နယ္ မွာေတာ့ ဆင္းရဲ ေနတယ္ေလ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ၄ႏွစ္ေလာက္႐ွိမယ္ထင္တယ္။
မမွတ္မိေတာ့ဘူး လမ္းေဘးေျမ မက်ဴးေက်ာ္ရဆိုတာလာေရာဗ်။
ေနစရာက မ႐ွိပါဘူးဆိုမွဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ့။အဲ့ဒါကို ေက်ာင္းတိုင္ဘုန္းႀကီးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဦးေလးလည္းသိေရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျခံထဲမွာ ခဏ ေနေပါ့ မိန္႔တယ္။
အဲ့ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းျခံထဲမွာ ေနရျပန္ေရာ အေဖကေတာ့ လမ္းေဘးမွာဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ေပါ့ေလ။အဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္လည္းအေတာ္သိေနပါၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ ပညာေရး ပရမီမပါဘူးေလ။၈ တန္းရံႈးေတာ့ ေက်ာင္းထြက္လိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္ အေဖလုပ္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ကို ဝါသနာ မပါဘူးေလ မလုပ္ခ်င္တာလည္းပါတာေပါ့။
အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ေလေနတာေပါ့။ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ (ေက်ာင္းတိုင္ဘုန္းႀကီး) ကဘဲ မင္းအီလက္ထရြန္းနစ္ ဝါသနာပါ
လားတဲ့ ဝါသနာပါ ရင္ငါေျပာေပးမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္က လည္းလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ကလိတာဝါသနာပါေတာ့ သင္မယ္ေပါ့။ဒါေပမယ့္
သင္ရမယ့္ေနရာက က်ိဳကၡမီၿမိဳ႕မွာ ေနတာက ကြမ္သတ္ေက်းရြာမွာ
ကြမ္သတ္နဲ႔ က်ိဳကၡမီၿမိဳ႕နဲ႔ ၇ မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေဝးတယ္ဗ်။
အဲ့ဒါ စက္ဘီး နဲ႔သြားသင္တယ္။ တစ္လပဲရတယ္ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး
အိမ္ျပန္လာတိုင္းမိုးခ်ဳပ္တယ္ေလ။
ေနာက္ေတာ့မသင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမယ္ထင္
တယ္ ခုႏွစ္ေတြက မမွတ္မိေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ့ဦးေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံျပန္လာတယ္။ပုဇဥ္း လာတက္တယ္ေလ။အဲ့မွာထိုင္းထဲကေနComputer notbook ေလးလက္ေဆာင္ေပးတယ္ဗ်ာ။
ေပ်ာ္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ဟိုကလိလိုက္ဒီကလိလိုက္ေပါ့ေလ။
သိပ္မၾကာခင္ႏွစ္မွာပဲ ရန္ကုန္က လွ်ပ္စစ္ အင္ဂ်င္ေနရာတစ္ေယာက္
ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းမွာ မီးလာဆင္ေပးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။အဲ့မွာကိုယ္လည္း
စိတ္ဝင္စားသြားျပန္ေရာေပါ့ဗ်ာ။သင္လည္းအေတာ္ခင္ပါတယ္။ၿပီေတာ့ရန္ကုန္ျပန္သြားၿပီတလၾကာေတာ့ သူ႔ဆီကဖုန္းလာတယ္။အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ၁၅၀၀ sim card စေပၚကာစ ။(စကားခ်ပ္)
ရန္ကုန္မွာ အလုပ္႐ွိတယ္ေပါ့ေလ တက္လာေပါ့ တလဘယ္ေလာက္ယူမလဲေပါ့ေလ။ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ပညာပဲလိုခ်င္တာေပါ့ေလ။အဲ့ဆိုတက္လာေပါ့ ေနာက္ေတာ့လူၾကံဳရၿပီဆိုေတာ့ တက္လိုက္သြားတယ္။တစ္ခုေျပာရအံုးမယ္ေတာကလူေတြရဲ႕အေတြးေပါ့။
ဟားရန္ကုန္ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးပဲေပါ့ ကိုယ္မွာလို႔ ဗြက္ေတြမ႐ွိဘူးေပါ့။
ကတၱလာ ေတြသက္သက္ဘဲေပါ့ ထင္တာေျပာတာပါ။
ဟိုမွာဘယ္လိုေနရမလဲေပါ့ေလကိုယ္ကလည္းအခုမွ ၿမိဳ႕ကိုသြားရမွာဆိုေတာ့ အထင္ႀကီးမိပါတယ္။
ဒီကေန ေရာင္နီထြန္း(ကားအမည္)နဲ႔သြား ရန္ကုန္ က်ိဳကၠဆံ မွာျဖစ္မယ္ ဆံျပေစ်းနားမွာပဲ ေမ့ေနၿပီး။
အဲ့ဒါကေန ေတာင္တဂံု ကြက္သစ္ကိုသြား ဟိုေရာက္ေတာ့ စိတ္ကူးနဲ႔
လက္ေတြ႔ တျခားစီပဲ
ဆက္ေရးပါမယ္
အေရးအသားညံ့ရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့ ဘဝ အမွန္ေတြပါ လိမ္ညာထားတာ မ႐ွိပါ။
ဆက္ႀကိဳးစားလွ်က္