သေဘာက်ခဲ႔ေသာ..ဝတၳဴ တိုေလးတပုဒ္(အပိုင္း-၂)

အပိုင္း..ႏွစ္ကို၊မေန႔ကတင္မလို႔ပါ။က်မတို႔အလုံမွာေလေတြတိုက္၊မိုးေတြရြာနဲ႔မို႔၊ဒီေန႔မွတင္ျဖစ္တာေနာ္။
အရာ႐ွိႀကီးရဲ႕အေတြးထဲမွာေတာ့....အတိတ္ကႏွင္းနဲ႔ခ်စ္ခဲ႔ၾကတဲ့အျဖစ္ေတြကို၊တမ္းတမ္းတတနဲ႔လြမ္းခဲ့ရတဲ့အေတြးေတြပါသလို...၊ဂုဏ္ပကာသနမက္ေမာလြန္းတဲ့ႏွင္းရဲ႕မိဘေတြက၊သူနဲ႔ႏွင္းကိုခြဲဖို႔၊လွလွပပေလးသုံးပီးေရြ႕ပစ္တဲ့အကြက္ေတြ။ဒါေတြကိုမလြန္ဆန္ႏိူင္ခဲ့တာလား...မလြန္ဆန္ရဲခဲ့
တာလား..မသိခဲ့ရဘဲ...ခ်စ္ရသူႏွင္းရဲ႕...
"ကိုကို..ႏွင္းကိုခြင့္လြတ္ပါ...ႏွင္းရဲ႕အခ်စ္ေတြအားလုံးဟာ
ကို႔စီမွာေပးခဲ့ပါတယ္..မေပါင္းရေပမဲ့၊ကိုကို႔..ကိုအျမဲခ်စ္ေနမွာပါ"...ဆိုတဲ့စာေလးတေစာင္နဲ႔၊သူ႔ဘဝထဲကထြက္သြားခဲ႔
တဲ့..ခ်စ္ရသူႏွင္းကို..အခုလည္း၊ကိုယ့္ကိုခ်စ္ေနဦးမွာဘဲ...ဆိုတဲ့၊ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အေတြးစေတြကတမ်ိဴ း။
မင္းကကိုယ္လိုငမြဲ..ငတုံးတေယာက္ကို၊လူရာမသြင္းခဲ့ေပမဲ့...အခုဆို..ကိုယ္က၊ဌာနႀကီးတခုရဲ႕အႀကီးဆုံးအရာ႐ွိႀကီး
တဦးျဖစ္ေနပီလို႔....ေဒါသစြက္ေလေသာ၊အေတြးကတဖုံ။
ရႉပ္ေထြးေနေသာအေတြးဝကၤဘာထဲမွာ၊ခ်ာခ်ာလည္ေနေသာအရာ႐ွိႀကီးဟာ...
"ေမာင္...ေရခ်ိဴ းေတာ့ေလ...ထမင္းခူးထားမယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့
အသံေၾကာင့္...ကဗ်ာကယာေရခ်ိဴ းေလတယ္ေပါ့...ကြယ္။
ပုံစံက..မလန္းဆန္းေပမဲ့၊အေတြးေတြက...ဖလန္းဖလန္းထေနတာေတာ့...ၾကင္သူမယားက..မသိႏိူင္ေပဘူး။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့...လူက..ဖလန္းဖလန္းထေနပီ။
ဘာလဲ..ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာ၊နားမလည္ႏိူင္တဲ့ၾကင္သူက
ခင္ပြန္းသည္ကို၊နားလည္မူ႔ေပး၊ျဖည့္စြက္ေတြးေပးတဲ႔..အခ်စ္ေတြ။အဲဒါေတြဖတ္ပီး...မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ၊အခ်ိန္ကုန္ေလတဲ့ဇနီးမယားေတြကို၊က်မ.က..အရမ္းသနားတာ...အ.လြန္း
လို႔ေလ....။
႐ုံးေရာက္ေတာ့..သူ႔႐ုံးခန္းထဲမွာ...လူကၿငိမ္ေနေပမဲ့၊စိတ္က..ဂဏွာမၿငိမ္ဘူးေပါ့...နာရီေလးတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔.....။
အရာ႐ွိႀကီးရဲ႕အခန္းဆိုေတာ့...ေဘးလူမ႐ွိေတာ့..သူ႔အ ျဖစ္ကိုသူဘဲသိတယ္ေပါ့ေနာ္....။၁၀နာရီစြန္းစြန္းေလးမွာေတာ့...႐ုံးခန္းတံခါးရြက္အတိုေလး၊တခ်ပ္ပြင့္သြားပီး...
"ဆရာ...ဧည့္သည္လာတယ္၊ဆရာ့ကိုေတြ႔ျခင္လို႔တဲ့"
ခါတိုင္းလို..ဘယ္သူလဲ..ဘာကိစၥလဲ..ဆိုတဲ့.ေမးခြန္းေတြ
ထြက္လာမဲ့.အစား၊ "ေအး..ေအး..လြႇတ္လိုက္"တဲ့...။
ျမန္လိုက္သြက္လိုက္တဲ့ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုအ့ံျသေနတာကေတာ့..အရာ႐ွိႀကီးေပါ့။မၾကာမီမွာ...တံခါးရြက္က..အတိုေလးဆိုေတာ့..ျဖဴ ေဖြးေနေသာေျခေထာက္ေလးတစုံက...ရင္ကို
ပိုလို႔ခုန္ေစတယ္ေလ...။
တံခါးရြက္ေလးပြင့္သြားပီး...မိန္းမေခ်ာေလးတေယာက္ဝင္လာတာနဲ႔..အရာ႐ွိႀကီးရဲ႕အ့ံျသစိတ္က...
"ဟင္'....ႏွင္းက၊အခုထိေခ်ာတုန္းပါလား...(႐ူးခ်က္ကကမ္းကုန္တယ္ဆိုတာ..ဒါမ်ိဴ းေနမွာေနာ္)
ဟာ....မျဖစ္ႏိူင္ပါဘူး...ငါ့အသက္ေတာင္ ၅၅ႏွစ္ေက်ာ္လာပီ။ႏွင္းလည္း..ငါးဆယ္ေက်ာ္႐ွိပီေပါ့..ဆိုတဲ့သတိေလး..ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ...အေစာပိုင္းကဝင္လာတဲ့မိန္းခေလးက
တံခါးရြက္တခုကိုပြင့္ဖို႔ကိုင္ထားေပးစဥ္မွာဘဲ....
ေလးလံလြန္းတဲ့ခနၶာကိုယ္ႀကီးတခုဟာ..အိပဲ့..အိပဲ့..နဲ႔ဝင္ေရာက္လာပါေလေတာ့တယ္။
ဒါကိုျမင္ပီးသကာလ...အရာ႐ွိႀကီးရဲ႕မ်က္ေစ့ထဲျမင္ေယာင္
ေနမိတာက...

က်မ...ႏွင္းေလ...ဆိုတဲ့စကားအဆုံးမွာ၊ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတဲ့..အရာ႐ွိႀကီးက၊ဝဝႀကီးကဘာေတြေျပာသြားမွန္းမသိသလို၊သူကလည္း...ဘာေတြေျပာမိမွန္းမသိဆိုဘဲကြယ္....။ေသျခာတာကေတာ့.."ဟုတ္ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့"
ဆိုတာေပါ့...။
ကိုင္း..ၿပိတ္သတ္ႀကီး...(ပရိသတ္ႀကီး)...ေရ..။
အရာ႐ွိႀကီးကေတာ့..လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ပီ။ခါတိုင္းဆို..႐ုံးကေနေအးေအးေဆးေဆးျပန္သူက..ဒီေန႔ေတာ့..ေလးနာရီမထိုးခင္..အိမ္ျပန္ေလေရာဗ်ာ....။အိမ္မွာကေတာ့..ထုံးစံအတိုင္း၊သနပ္ခါးေလးနဲ႔အျမဲႀကိဳ တတ္တဲ့..အိမ္သူသက္ထားေလ...။
အရာ႐ွိႀကီးက..ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ...။
"ဟာ...ကိုယ့္အခ်စ္က၊အျမဲတန္းႏုပ်ိဴ လန္းဆန္းေနတာဘဲ..
(ခါတိုင္းေန႔ေတြမွာလည္း..ဒီလိုပုံမွန္လိမ္းေနက်ပါဘဲ)
အခ်စ္ရဲ႕ပါးျပင္က..သနပ္ခါးေလးက..ပိုပီးေမြႇးေနတာဘဲ..
မေန႔က..ေမာင္ေနမေကာင္းလို႔..မနမ္းျဖစ္ျဖစ္တဲ့အတြက္
အတိုးနဲ႔နမ္းမယ္ေနာ္.....တဲ့...အရပ္ကတို႔ေရ.....။

စာဖတ္သူမ်ား၊ရီေမာျခင္းျဖင့္ေပ်ာ္ရြႇင္ႏိူင္ၾကပါေစ။

f.bမွပုံမ်ားcredit ေပးပါသည္။

ရီရီေဆြ
အလုံ.မုံရြာ