Emotionele Rollercoaster Deel II

Na het overlijden pap waarover ik schreef in deel I, https://steemit.com/gezondheid/@hetty-rowan/emotionele-rollercoaster-deel-1, was het alsof de Rollercoaster zijn beugels losser maakte.

En dachten wij nu rust te krijgen. Dachten we serieus dat de Rollercoaster gestopt was en de beugels los werden gelaten na het overlijden van pap op 11 januari 2005. En dachten we echt dat we nu weer even terug naar de dagelijkse gang van zaken zouden kunnen na de crematie. Hoe mis konden we het hebben!

Voor we het in de gaten hadden werden de beugels opnieuw strak aangesnoerd en zaten we in het wilde tweede deel van deze emotionele rollercoaster.

Mam werd in het ziekenhuis opgenomen met een longontsteking. We waren nog niet meteen heel bezorgd, dit hadden we in de voorafgaande jaren vaak meegemaakt. En we wisten ook dat ze daar eigenlijk vaak redelijk snel weer bovenop kwam. Maar we hadden nog even geen rekening gehouden met het feit dat het wegvallen van pap ook de psychische wilskracht van mam flink had aangetast. Gedurende hun huwelijk, waarin zij al zovele jaren ziek was geweest hadden die twee een zo bijzondere relatie ontwikkeld, waarbij pap zorgde voor mam, haar als het ware bij haar hand nam, en meevoerde door het leven, maar haar daarbij wel als gelijkwaardige partner was blijven beschouwen. Mam was met het overlijden van pap haar steun en haar kracht kwijt geraakt en hoeveel ze ook van mijn zus en mij hield, ze kon het bijna niet opbrengen om te vechten tegen de longontsteking die haar in het ziekenhuis had doen belanden.

Zo gebeurde het dat wij anderhalve maand na het overlijden van pap door het ziekenhuis werden gebeld. Of we afscheid kwamen nemen van mam. Ze lag in kritieke toestand en gevreesd werd dat ze de nacht niet meer zou halen. Totaal overstuur zijn mijn zus en ik naar het ziekenhuis gereden en daar zaten we dan. De familie was wederom opgetrommeld en in stille afwachten en verdriet zaten we daar bij elkaar, te waken bij mam, te hopen dat ze er wel doorheen zou komen, haar moed in te spreken om haar te laten voelen dat wij er voor haar waren. En het wonder geschiedde, ze haalde de nacht wel. Ze vocht zich een weg terug. Maar de bacterie die haar bijna fataal was geworden bleek wel de weinige capaciteit die haar longen nog bezaten, nog verder aangetast te hebben.

En een maand nadat ze opgenomen was in het ziekenhuis mocht ze datzelfde ziekenhuis weer verlaten om naar huis te gaan. Echter wel met de nodige aanpassingen. Er stond een groot zuurstofapparaat in de keuken klaar, er stond een ziekenhuisbed in de woonkamer klaar en er was geregeld dat al op de dag van thuiskomst ook de eerste thuishulp zou komen. Ze moest elke avond verneveld worden, ze moest elke ochtend geholpen worden met het aankleden en wassen en ze moest de hele dag zuurstof gebruiken. Ook als ze eens weg wilde gaan moest ze zuurstofflessen meenemen.

Verschrikkelijk vond ze het, de beperkingen van haar longen te moeten accepteren en van de vrolijke moeder die wij altijd gekend hadden was maar weinig meer over. Wat ze het liefst van alles altijd had gedaan kon ze door haar beperkingen niet meer. Ze wilde van alles, maar kon vrijwel niets meer. Het was echt heel moeilijk om haar zo te zien. In de steek gelaten door haar eigen lichaam, haar steun en kracht kwijt en daar zat ze dan. Nog haar best doen om toch nog wat leuks er van te maken maar het ging bijna niet meer.

In de periode tussen maart 2005 en februari 2007 is ze ook verschillende keren weer in het ziekenhuis opgenomen geweest. Vaak ziek geweest met nog weer een longontsteking en terugkijkend zijn er eigenlijk geen echt leuke momenten meer voor haar geweest.

Toen ze in december 2006 weer in het ziekenhuis moest worden opgenomen kregen we we al snel een gesprek waarbij duidelijk werd dat ze ook niet meer naar huis mocht. Ze zou in een verpleeghuis moeten worden opgenomen omdat de dagelijkse zorg die ze nodig had gewoon niet meer te geven was voor haar dochters en thuishulp. Het was TE veel geworden. Dit was weer zo'n klap voor haar om te moeten accepteren dat ik op dit moment bijna wenstte dat ze onverwachts zou inslapen. Dat zou voor haar veel genadiger zijn geweest. Maar dat gebeurde niet. En zo gebeurde het dat ik haar zelf op 14 februari 2007 naar het verpleeghuis moest brengen.

Weer zo'n verschrikkelijk iets waarvan ik hoop dat het iedereen bespaard kan blijven. Het is echt een verschrikking om je moeder daar naar toe te brengen en aan te horen hoe ze een gesprek met mij wilden aangaan over mijn moeder. Maar mijn moeder mocht lichamelijk dan wel bijna niets meer kunnen, ze was geestelijk nog altijd goed bij de tijd. Ja ze was depressief, heel depressief ... maar ze besefte alles heel goed, en had ook nog zeker wat te vertellen zelf. Dus ik vond het echt een verschrikking dat ze haar in het opnamegesprek vrijwel negeerden en heb meteen duidelijk gemaakt dat ze met mijn moeder moesten overleggen. Ik zat er bij als steun, maar het ging om mijn moeder. Niet om mij!

In het verpleeghuis kwam ze op een kamer met 3 andere personen te liggen. Omdat mijn moeder altijd wel een sociaal persoon is geweest dacht ze in de eerste instantie dat dit wel leuk zou zijn, maar al snel bleek dit niet leuk te zijn voor haar. Ze kreeg geen contact met de andere drie bewoners en ze werd steeds depressiever. Mijn zus en ik gingen zoveel we konden op bezoek en haar familie liet zich gelukkig ook vaak zien ... maar toch was het allemaal een uitzichtloze situatie voor haar.

De meest schrijnende momenten die ik me kan herinneren kunnen me vandaag de dag nog altijd tot tranen toe bewegen, moeder die huilend in bed ligt en als je vraagt waarom, dat ze dan aangeeft dat ze al een uur geleden heeft aangegeven dat ze moet plassen maar nog steeds niet geholpen is. Moeder die zo graag tv keek maar geen tv bij haar bed mocht hebben. Omdat ze zo graag tv wilde kijken naar een 'huiskamer' gereden is in een rolstoel. En daar dan zit in een kille grote zaal ... voor een grote tafel, helemaal eenzaam en alleen met ook nog eens haar rug naar de deur zodat ze ook niets meekrijgt van wat er om haar heen gebeurd. Ik heb wel eens aan haar gevraagd wat ze zelf vond, ze wilde er niet veel over zeggen, maar "eenzaam" is wel iets wat ze genoemd heeft. En dat doet pijn om te horen. We deden wat we konden, maar helaas konden we niet bieden wat haar het liefst van alles was geweest. We konden haar man niet terug brengen, en we konden haar ziekte niet wegnemen.

Op 11 april 2007 werden we weer gebeld ... het ging slecht met mam. Of we zo snel mogelijk konden komen. En we voelden dat de Rollercoaster weer zijn beugels strak aansnoerde. We wisten ook dat deze keer geen redding mogelijk was. We wisten ook dat we het einde van de rit naderden. Het werd een intensieve zwaar emotionele wake van 48 uur waarbij mam in slaap moest worden gebracht met Dormicum omdat ze bang was dat ze zou stikken, en die kans was ook reëel aanwezig geweest. Op vrijdag 13 april 2007 om 10.00 uur 's morgens werd het zuurstof apparaat uitgezet. En om 12.01 uur 's middag heeft mam haar ogen voor altijd gesloten en is ze naar pap gegaan. Hij heeft haar bij haar hand genomen en meegevoerd de eeuwigheid in. Ze zijn weer samen.

Voor ons was op dat moment de Rollercoaster met een schok tot stilstand gekomen. De beugels gingen eindelijk echt open en we waren vrij om uit te stappen. Nu moesten we zien hoe we na deze heftige vier jaren ons eigen leven op orde gingen brengen. Want dat is na zulke heftige jaren ook behoorlijk ontspoord. Maar daar over later meer!