Van oudsher heeft het bestaan van religie meer tot twist, oorlog, verdriet en beperkingen allerlei aard geleid, dan dat zij het doel heeft bereikt van de eigenlijke betekenis van het woord. Vooral wanneer religie bedreven wordt in een geinstitutionaliseerde vorm, die andere vormen uitsluit, is de utwerking veeleer negatief dan positief.
Het woord religie, komt van het latijnse re-ligere en betekent herverbinden. Nauw hiermee verwant is het indiase begrip „Yoga“ wat ook „verbinding“ betekent. Wat daarmee oorspronkelijk bedoeld werd, was dat er een verbinding tussen het wezen van de mens in kwestie en het goddelijke tot stand werd gebracht.
Jammer genoeg zijn mensen het goddelijke gaan anthropomorphiseren. Ze hebben bedacht dat een god eruit ziet als een mens (niet alleen in het christendom gebaseerd op de tekst in Genesis : „God schiep de mens naar zijn beeld“, maar ook in het Hindoeisme vinden we goden meestal afgebeeld als mensen).
Het beeld van een oude man met een baard op een wolk of vadertje tijd uit de Griekse mythologie (Kronos, Saturnus), zijn beelden die veel mensen voor de geest halen bij het denken aan het concept „God“.
Aan de andere kant staat er in het oude testament in de 10 geboden dat je geen afgodsbeelden mag maken of vereren. Katholieken hebben geen probleem met Jezusbeelden, aangezien Jezus voor hun geen afgod is, maar in de Islam en het Jodendom zul je helemaal geen beelden tegenkomen, sterker nog, het is ten strengste verboden. Sanatan Dharma Hindoes menen dat je je niet goed op God kunt concentreren, als je je geen voorstelling kunt maken en gebruiken een veelvormig pantheon als object van hun devotie, terwijl de Arya Samaj beeldenverering veroordelen.
Modernere spirituele stromingen stellen het goddelijke voor als de natuur met een vrouwelijke aspect (moeder natuur) of als het vormloos Absolute. Anderen weer noemen het goddelijke het licht en veroordelen alles wat materieel is als zijnde een „lagere energie“.
Zo betwisten de mensen op basis van pseudo-filosofische, vooral door fantasie en door archaische teksten gesanctioneerde ideën elkaar en menen ze dat dit hun het recht geeft elkaar de schedels in te slaan en elkaar van het leven te beroven uit naam van een „hoger iets“.
Door dit absurde fanatisme, veroordelen anderen religie weer helemaal en worden tot agnost of atheïst. Naar mijn beleving wordt hier echter de baby met het badwater weggegooid.
Zoals het niet is dat omdat er dingen zoals verkrachting en kindermisbruik bestaan, dat sex iets slechts is, zo is het ook niet dat omdat er uit naam van religies en goden gemoord en gedwongen wordt, er geen goddelijke dimensie bestaat.
Let goed op: Ik vind geïnstitutionaliseerde religie beoefening eerder gevaarlijk dan nuttig, maar ik begrijp waar het vandaan komt en beschouw het als een noodzakelijk kwaad, een tussenfase op weg naar een transcendent Goddelijkheidsbesef.
Misschien zul je bemerkt hebben, dat ik niet de term „God“ gebruik, maar Goddelijk of Goddelijkheid.
Of er één centraal allesomvattend bewustzijn bestaat dat je God zou kunnen noemen weet ik niet.(Maar ik heb een sterk vermoeden van wel!)
Maar ik ben van mening dat de natuur ons een bepaalde vorm van hogere intelligentie toont, die het zeer onwaarschijnlijk maakt, dat er geen hoger intelligent bewustzijn is.
De natuur laat een eenheid zien in al haar verscheiden phenomenale manifestaties, die niet te ontkennen valt. Daarbij wordt altijd de meest economische vorm gekozen die tevens het meeste nut heeft, voor het desbetreffende phenomeen.
De natuur vertoont daarin een prachtige esthetische schoonheid en harmonie, die emotioneel voelbaar is. Wie heeft nooit met ontzag een berglandschap aanschouwd, de schitterence kleurenpracht van flora en fauna, de ontzagwekkende juwelenpracht van kritallen en het sterrenuitspansel? Wie heeft er nooit rillingen door zijn ruggemerg voelen opstijgen bij het aanschouwen van een bloem, bij het horen van prachtige muziek?
Op een of andere manier resoneren we letterlijk met de natuur wanneer we schoonheid ervaren. En die schoonheid komt voort uit harmonieën. Uit wiskundige resonanties van de verhoudingen (logos) van gehele getallen (arithmos). Waar je ook kijkt inde natuur, vooral in wat wij de levende natuur noemen, vinden we de gulden snede gesymboliseerd door het teken (Phi) terug. Of het nu is in het tellen van generaties konijnen, rankschikkingen van zaden in zonnebloemen, de energieën van quarks, de banen van planeten en planetoïden ten op zichte van elkaar, Fibonnaci’s reeks en de gulden snede zijn alom vertegenwoordigd. Hij die een reis maaakt door de wereld der getallen, hij die ziet dat alle gehele getallen en materiële energieën combinaties van machten van Phi zijn, ziet dat het universum een harmonisch muziekstuk is met een haast griezlige perfectie.
Wanneer je dan verder gaat onderzoeken hoe de radii van aarde en maan een esoterische verhouding tot elkaar hebben, waarin het getal 12 telkens terugkomt, hoe de maan precies de zon bedekt bij een zonsverduistering, dan kun je moeilijk blijven volhouden, dat dit een toevallige samenloop van materiële aggregaties is. Dat planeten gevormd worden door samenklonterend sterrenstof en op elkaar stortende planetoïde brokstukken sluit niet uit dat er een hoger energetische matrix is, die zorgt dat er precieze harmoniën tot stand komen, precieze banen ten op zichte van elkaar die er als bloemen uit zien als je de banen die ze in de tijd bescrijven als een beeld vastlegt. Venus en de Aarde beschrijven zo een kwint, die ook wel de kus van Venus genoemd wordt.
Deze ordenende principes lijken dwars tegen de zogenaamde tweede wet van de themodynamica in te gaan, en toch wordt door deze spaarzame harmonische resonantiën de hoogste vorm van energie dissipatie van zonlicht bereikt. Orde en entropy samenwerkend en elkaar versterkend?
Uiteindelijk is alles, wat er fenomenologisch is, met elkaar verbonden. Iets wat geen invloed heeft op het zijnde maakt er geen deel vanuit; maar alles wat er hier is heeft wel invloed op elkaar, hoe klein deze invloed ook mag zijn, van het kleinste foton, tot de grooste sterrenmassa. Het Zijnde is een groot verbonden netwerk van energiën, een superpositie van energiegolven. En energie is uiteindelijk puur licht. Elke vorm van materie kann uiteindelijk in pure energie omgezet worden. In het boek "Unified Reality Theory" laat S. Kaufman de luxon theorie zien, volgens welke materie uiteindelijk licht is, dat om zichzelf is heen gaan draaien. En dus is uiteindelijk de essentie van al het zijnde licht, pure energie.
En deze energieën manifesteren zich door zelf-interactie, zelfconvolutie in een precies ge-time-de dans. Of het nu quarks, atoomkernen, atomen, moleculen, cellen, organismen, planeten of sterren zijn, overal drukt de natuur zich zo economisch en harmonisch mogelijk uit, waarbij verkwisting nauwelijks voorkomt en de uiteindelijke bauwstenen voor hogere aggregatie nivo’s altijd relatief zeer beperkt zijn (van 6 quarks uit slechts 57 elementaire deeltjes, bouwen slechts twee type quarks de twee deeltjes van de atoomkernen, het proton en het neutron, die op hun beurt slechts met één elementair deeltje, het electron de atomen vormen. Uit slechts 92 natuurlijke elementen, is een uiterst klein aantal (C,N,O,S en P) verantwoordelijk voor het overgrote leeuwedeel aan biologische makromolekulen (dna, rna, eiwitten, lipiden en suikers), die de organismen samenstellen, her en der verijkt met wat nuttige metalen en overgangsmetalen (Mg, Fe, Ni etc.). Economie, nut en harmonische, mathematische schoonheid zijn het keurmerk van de manifestaties van het Zijnde.
En dit alles leidt tot steeds complexere vormen van aggregaties; steeds complexere levensvormen, die steeds beter en op steeds meer diverse manieren met hun omgeving symbiotisch kunnen samleven. Levensvormen, die steeds meer verschillende typen energieën kunnen ervaren, culminerend in de mens, die allerlei materiële en energetische verschijningsvormen voor zijn bestaan kan aanwenden. Hoe complexer de levensvorm, des te groter zijn adaptatievermogen, hoe groter zijn vermogen om bewust te reageren op dreigingen uit een telkens grotere omgeving (We kunnen zelfs de baan van meteorieten volgen en inde toekomst hun inslagen voorkomen).
Bewustzijn is dus ergens het vermogen om te kunnen anticiperen, het vermogen om het overige zijnde aan te wenden voor het zijn van jezelf.
En een vermogen is altijd een voor van potentiële energie. Bewustzijn is daarom een accumulator van potentiële energie. En hoe hoger het bewustzijn, des te gunstiger kan het organisme zijn omgeving naar zijn hand zetten. En des te meer kann het harmonische vormen scheppen.
Bewustzijn uit zich in de aandacht die je geeft aan wat je doet. Hoe hoger je bewustzijn, des te meer aandacht je gefocust kunt geven. En gefocuste aandacht is het grootst als je dingen met liefde doet. Aandacht en liefde zijn daarom de expressievormen van hoger bewustzijn.
En wanneer je dingen met aandacht en liefde doet, dan stroomt er een merkwaardige rilling omhoog door je ruggemerg (Kundalini energie), een fijn gevoel van eenheid met wat je doet, en is het resultaat schoonheid en economie. Als bonus heb je nog plezier in wat je doet ook en is je taak sneller af. Daarom is het nuttig alles wat je moet doen met liefde te beschouwen en aandacht te geven. Het gaat ook gepaard met een wonderlijk gevoel van ontspanning. Er is ontspanning in de gespannenheid (van de taak).
Deze harmonische manier van zijn, deze vorm van eenheid met wat je doet, de aandacht voor het kleine, het detail zonder de grote lijnen uit het oog te verliezen en de fractaldimensie of granulariteit van je schilderij of andere vorm van creatie bewarend, is zo prettig en natuurlijk, dat je dit je ware natuur of aard zou kunnen noemen.
Net zoals in de natuur wordt dan de weg van de minste weerstand gevolgd; er is dan geen spanning, die geen prettige ontlading vindt. Iedere weerstand wordt dan erotisch overwonnen, een aangename penetratie, preceis hard en zacht genoeg die alleen maar fijn aanvoelt voor zowel het penetrerende als het gepenetreerde, uitmondend in een totaal bevredigende ontspanning. Als je een spijker keihard in een hard blok hout slaat dat veel weerstand biedt, is de kans groot dat het blok splijt wanneer je er in slaagt de spijker erin te slaan. Is de spijker harrd genoeg en het hout zacht genoeg, dan glijdt de spijker er moeiteloos in. Moeiteloos is de weg van de natuur, go with the flow. Zoals een vortex straat gegenereerd wordt als je zachtjes door het water strijkt. Tekens krult het water dat tegen een te grote weerstand stuit om. Het penetreert zover het penetreren kan, maar het forceert niet. Het resultaat is schoonheid.
Deze vorm van eenzijn met de wetten van de natuur en het universum, is als het bedrijven van de liefde in alles wat je doet. Dit ervaren van eenheid, dit herverbinden met je natuurlijke toestand van zijn, dit is de echte oorspronkelijke Yoga. De religie van het natuurlijk zijn. En die vorm is de beste vorm die je kunt realiseren. Net als de natuur, economisch, harmonisch en mooi. En dat kun je een uiting van goddelijke intelligentie noemen, wat eigenlijk natuurlijke intelligentie is, en wat tevens de hoogste vorm van intelligentie is.
Ik heb daarom ook nooit de verwerping van sexualiteit door religies begrepen, omdat voor mij juist de „religieuze beleving van eenheid met het universum“, de Unio Mystica, een altijd sexueel getinte ervaring is.
De mens is echter zijn ware aard van ordenend harmonisch principe dat deel uitmaakt van een natuur geheel vergeten, en is destructief bezig, uit op kortstondig plezier zonder aan de lange termijnoverlevingskansen van de soort te denken.
Vooral in contacten met mensen verlies je het contact met de „natural way to be“, de harmonische weg, maar al te gemakkelijk, omdat verschillende mensen, verschillende dingen willen en hun doelen en belangen botsen, omdat ze vaak wederzijds elkaar uitsluiten.
De kunst is hier je eigen weg te gaan voor zover dat geen leed bij een ander teweeg brengt en mee te buigen waar noodzakelijk.
Ook dit is geen panacee. In de opvoeding van kinderen of in hierarchische betrekkingen, moet je soms een ander, voor zijn eigen bestwil “iets door zijn strot duwen”. En dat is pijnlijk en dat lijkt niet de natuurlijke weg.
Toch is ook dit de natuurlijke weg. De liefdevolle aandacht vereist immers dat je een lange termijn visie betracht en niet voor kortstondig gemak moeilijkheden uit de weg gaat.
Je kunt op zo’n moment alleen kalm blijven als je er 100% van overtuigd bent dat dit de juiste manier is. Heb je twijfel, dan voelt je interactiepartner dit en ziet kansen om toch nog iets gedaan te krijgen.
Het probleem met intermenselijke interacties is echter dat we niet altijd kunnen voorspellen wat de uitkomst van een bepaalde beslissing is en een ander die altijd de wet kunnen voorschrijven. Het probleem is ook dat niet iedereen de natuurlijke weg gaat. Niet iederen ziet in dat coöperatie en compromissen tot win-win situaties leiden, terwijl je eigen will doordrijven, waar de weerstand te groot is altijd littekens achterlaat en tot wraakgevoelens kan leiden.
De kunst hier is je eigen will niet te serieus te nemen. Als het niet om eerste levensbehoeften gaat, dan gaat het meestal om een kwestie van Ego. Een territoriale drift of bepalen van de pecking-order, wie er domineert.
Waar dominantie een probleem is, d.w.z. waar de pecking-order zich niet automatisch op natuurlijke manier weestandloos vormt, nemen we onze verlangens veel te serieus. Is het potentiële gewin het conflict werkelijk waard? Is de emotionele schade die er bij aangericht wordt niet een factor die de balns in de andere richting laat uitslaan. Jammer genoeg hebben we in directe interacties niet altijd tijd voor een getailleerde lange termijn cost-benefit analyse en gaan we op ons instinct af, dat gebaseerd is op vroegere enigszins vergelijkbare ervaringen. Maar soms is de nieuwe situatie eigenlijk helemaal niet vergelijkbaar.
Het minst slechte wat je kunt doen, is zoveel mogelijk aandacht blijven geven aan de situatie en niet te snel, te primair te reageren. Maar daar is niet altijd tijd voor. Als een situatie te dreigend lijkt, handelen we soms toch instinctief en primair.
Met ervaring komt onderscheidingsvermogen en leren we inzien dat we vaak gevaar zien waar geen gevaar is.
De meest relaxte houding is iedere situatie hoe pijnlijk ze ook is, te accepteren zoals ze is. Pas als je de meest pijlijke mogelijke uitkomst mentaal volledig hebt geaccepteerd, kun je in alle intelligentie en mentale onthechting proberen om een situatie te bereiken die beter is dan de moegelijk slechtste uitkomst. Je hebt immers niets meer te verliezen, je hebt al geaccepteerd, dat je alles kunt verliezen.
Als je accepteert dat de dingen zijn zoals ze zijn, voel je geen weerstand, geen strijd. Je kunt dan alleen nog maar winst boeken. En omdat je dan een weerstandsloze weg gaat, is de weg plezierig en zijn alle andere uitkomst een geschenk t.o.v. die slechtste uitkomst die je zo vermeden hebt.
Ik predik dus geen defaitisme, geen bij de pakken neerzitten, maar een stoïcijns inbeelden van het „worst case scenario“, dat accepteren en dan tot handelen overgaan om te kijken of er misschien toch een minder pijnlijk resultaat behaald kan worden.
Als je uit liefde de ander maximaal gunt in zoverre dat er bij jou geen schade wordt aangericht, bereik je de beste deal. De kunst is je in te leven in de ander, de situatie vanuit zijn/haar perspectief te zien.
Iedereen is een expressie van het Zijnde, het goddelijke en iedereen heeft recht om zich maximaal uit te drukken binnen de grenzen van het mogelijke, d.w.z. zonder anderen te benadelen. En aangezien alles hier met elkaar verbonden is, zoals het water in de oceanen, komt elke rimpeling weer bij je terug. Positieve handelingen leiden tot positieve feedback en negatieve handelingen tot negatieve feedback.
Als je tot de conclusie komt dat er inderdaad een goddelijk bewustzijnssubstraat is dat alles met elkaar verbindt and als alles met elkaar verbonden is, dan is er een continuum aan bewustzijnsenergie. Afgescheidenheid is dan een illusie. Want iets dat ergens geen deel van uitmaakt –op welke manier dan ook, negatief of positief, kan er geen invloed op uitoefenen. De wereld van delen en deeltjes is daarom illusoir.
Het universum komt tot stand door harmonische resonanties. Deze worden genenereerd door de wetten van economie, schoonheid door de universele werking van de Gulden snede: Het getal Phi of Phay, de voortbrenger van de Phay-noumenale wereld. In iedere draai van de quasi logarithmische Phi-spiraal wordt een octaaf voltooid waarbinnen 7 gehele getal resonanties passen: 7 basis tonen, 7 basis kleuren. Daarnaast zijn er nog 5 andere, chromatische niet-harmonische semitonen in het octaaf zodat er in het totaal 12 chromatische semitonen zijn (waarvan dus 7 echte harmonische tonen: hele –getals staande golven). Tellen we de octaaftoon mee, dan hebben we hier alleen getallen uit de Fibonacci reeks (5,8 en 13).
In muziek zijn de dissonante tonen altijd van korte duur en lossen op naar een harmonische toon. Zo is het ook in het phay-noumenale bestaan: dissonanties komen voor, maar zijn van korte duur en lossen weer op in een harmonisch etoestand.
Om te kunnen resoneren, heb je zelfgelijkvormigheid nodig: Je moet een geheel getal veelvoud van elkaar zijn. Vandaar dat men in het Engels zegt: “Ratio is sacred, Scale is profane”.
Harmonieën en staande golven zijn dus altijd “zelf” dat zichzelf herkent en daarmee re-soneert. Om te kunnen resoneren, moet er sowieso een brongolf gaande zijn, de Sonant, het geluid AUM.
Dingen die niet prettig voelen , zijn een vorm van out-of-tune zijn, een niet kunnen meetrillen op de vibratie (Phi-bratie).
De hele phay-noumeno-logische (Schijn-bewustzijn-verhouding) manifestatie (mani-phay-stasis) lijkt dus door Phi-braties te kunnen worden beschreven. De hele wereld van Phorm. Maar wat is dan dat andere getal Pi? Is er dan toch een dualitiet? (Pi = 5 arccos (.5 Phi); Pi pentagram in cirkel)
Nee, het is een schijndualiteit. Vormen waar Pi perfect naar boven komt duiden al op het bereikt zijn van de Pi-perfectie; Het Noumenon dat (voor ons schijnt te schijnen zoals bijv. de Zon).
Als we deze eenheid met alles niet alleen conceptueel realiseren, maar als een levende ervaring van energie, die door ons lichaam stroomt, dan zijn we goed op weg naar die ultieme sexuele verbinding van ons denkvermogen met de harmonie van de kosmische Zijnsenergie. Die ervaring heet Unio mystica of Samadhi, en de energie die je dan voelt heet Kundalini. Dan sluiten we anderen niet meer buiten, omdat we excusief willen zijn maar streven we al-inclusiviteit na: De ultieme kosmische bewustzijnservaring.