خاطره‌ای نفس گیر

در ادامه‌ی پست‌های مربوط به عوارض سزارین، یه تجربه‌ی نفس‌گیر رو تعریف می‌کنم.

همانطور که قبلا گفته بودم چسپندگی جفت یا پلاسنتا آکرتا از عوارض ناشایع بعد از سزارینه. این یافته معمولا
، بصورت خونریزی در طی حاملگی به مقدار کم یا زیاد خودش رو نشدن میده.

تشخیص با انجام سونوگرافی و یا در موارد شدید MRI، انجام می‌شه.

البته چنین مواردی رو من زیاد تجربه کرده‌ام. یه خاطره‌ی نفس‌گیر از یکی از بیمارام دارم که شنیدنش برای شما خالی از لطف نیست.

چند سال قبل خانمی که سه زایمان قبلی به روش سزارین داشت، برای مراقبت بارداری برای حاملگی چهارم به مطب من مراجعه کرد.

در طی حاملگی تشخیص جفت سرراهی داده شد و در ماه‌های آخر بارداری هم طبق سونوگرافی چسپندگی شدید جفت به رحم و حتی نفوذ تا سطح مثانه مطرح شد.

به بیمار توصیه به مراجعه به مرکز پیشرفته در شهر بزرگتر و با امکانات پیشرفته‌تر، برای سزارین کردم ولی بیمار دچار مشکل اورژانس شد و مجبور شدم که خودم سزارین رو انجام بدم.

با توجه به گزارش سونوگرافی چاره‌ای جز برداشتن رحم پس از انجام سزارین نداشتم. بنابراین چندین واحد خون برای بیمار رزرو کردم و پس از انجام مراحل آمادگی قبل از عمل بیمار رو برای سزارین و مراحل بعدی به اتاق عمل بردم.

سه دقیقه پس از شروع سزارین و تولد نوزاد، بیمار دچار خونریزی شدید از جفت شد. هر چند که سرعت عمل من در این جور موارد نسبتا بالاست ولی خونریزی بیمار خیلی شدیدتر بود. در حالیکه متخصص بیهوشی تزریق خون و مایع رو برای حفظ ظرفیت خونرسانی بیمار انجام می‌داد، ولی چند دقیقه‌ی بعد به تکنسین بی‌هوشی زیر لب گفت که بیمار نبض نداره و بیمار عملا مرده بود.

ولی من چاره‌ای نداشتم و باید با سرعت بیشتر کارم رو ادامه‌ می‌دادم. در مجموع با توجه به نوبت چهارم سزارین بیمار و چسپندگی‌های شکمی زیاد و چسپندگی جفت به مثانه و رحم عمل سخت و نفس‌گیری رو انجام دادم.

با تلاشهایی تیم جراحی و بیهوشی و با خروج و کنترل خونریزی، وضعیت بیمار بهتر شد و بیمار بصورت معجزه‌آسایی جان سالم بدر برد.

بعد از حدود پنج سال، هر وقت اون خانم رو در مطب می‌بینم، اضطراب و دلهره شدید رو بصورت ناخودآگاه احساس می‌کنم.