Rush hour or not, traffic is just a normal scenario here in Metro Manila. As a regular commuter, our everyday life is like a “war zone”, fighting for a seat or a safe ride in crowded buses or trains to get to our destination.
6am-3pm ang oras ng pasok ko sa trabaho, kasarapan ng byahe sa umaga pagpasok at pahirapan naman sa paguwi sa hapon. Ang alas3 ng hapon ay hindi pa oras ng rush hour, ngunit sa ngayon ramdam na ramdam ko na ang traffic.
Ang byahe sana na 24mins lang ay umaabot ng mahigit isa oras para sa 4.8kms sa aking destinasyon.
Isa oras para pumila sa darating na byahe ng jip, o minsan ay aabutin ka pa ng dalwa o higit pa sa pagbabantay lang na sasakyan. Kakailanganin ko pa pagdaanan ang mahabang pila para lang makasakay.
Ang araw araw na pagpila ay tila nakakasanayan ko na. No choice ika nga, tangapin ang katotohanan. Sinisikap na lang na maglibang, aliwin ang sarili habang nasa pilahan. Nagdadasal na sana may sumulpot ng jeep na maari namin masakyan.
