Dear Jennybeans: "Friendzone" (A Radyoserye Featured Story)

Ako nga pala si Pia, dalawamput-apat na taong gulang at kaka resign ko lang sa kompanyang aking pinagtatrabahuan. Meron akong bespren at sobrang close kami sa isat-isa. Kung may mas i c-close pa sa tambalang Dora at Boots o di kaya kina Darna at Ding, kami na siguro yun. Sabay kaming nagtapos ng hayskul, sabay din kaming nagtapos sa kolehiyo at parehas din ang kursong kinuha namin. Halos lahat ata ng bagay sabay kami. Sabay umuuwi, kumain at gumala pero pagdating sa aming mga nararamdaman ay hindi kami nagkasabay. Nauna siya eh at heto ako napag-iwanan.

Meron siyang kasintahan Jennybeans, dalawang taon at pitong buwan na sila, o diba kalkyulado ko. Alam na alam ko yan dahil hindi siya nagmimintis na ibahagi sa akin lahat ng detalye tungkol sa kanila. Alam ko kung saan sila lumalabas at kung anong ginagawa nila. Naging sandalan niya rin ako sa tuwing nasasaktan siya. Jennybeans nag-away sila ng nobya niya at sa pagkakaalam ko ay may ibang lalaki na raw ito. Yan ang sinabi niya sa akin. Tinawagan niya kasi ako't nakipagkita siya ng personal para magkwento. At kahit na sobrang busy ko sa trabaho noon ay nabigyan ko pa rin siya ng panahon. Siya ang number one priority ko ehh. Nung umiiyak siya habang nagkukwento aaminin ko, nanggagalaiti talaga ako sa galit dun sa nobya niya kung bakit sinaktan at pinaiyak siya. Nasasaktan din ako sa tuwing nakikita ko siya na humahagulhol at halos mawalan na ng ulirat sa kakaiyak. Kung pwede pa lang na sabihin na "Kung ako na lang sana.. Kung ako na lang sana ang minahal mo ay hindi ka magkakaganyan." Ang sarap bitawan ng mga katagang yan pero wala eh, sinabi niya na sa akin noon pa lang na hindi kami talo. Dumating sa punto na hindi naayos ang problems nila ng jowa niya kaya nagkahiwalay din sila at iniwan siyang nag-iisa. Sa pag-iwan sa kanya ng ex niya ay andun ako at kahit noon pa man ay nandito lang ako parati para sa kanya. Ganyan siya ka espesyal sa akin.

Dalawang buwan na ang nakakaraan Jennybeans buhat nang maghiwalay sila pero ako? Hindi mabilang kung ilang taon, buwan at mga araw na andyan ako parati para sa kanya. Kaya yan din ang rason kung bat ako nasasaktan pag nanlulumo siya. Na kung pwede pa lang akuin lahat ng sakit na nararamdaman niya ay gagawin ko. Mahal na mahal ko siya. Patago... Sa tuwing masaya siya dati sa piling ng kanyang nobya ay nagba balat-kayo ako, nagkukunwari at ipinapakitang masaya rin ako pero sa ka loob-looban ko ay sobrang sakit. Pero ngayon ay pursigido na akong ipakita na interesado ako sa kanya. Ipinaramdam ko na kahit anong mangyari ay nandito lang ako parati para sa kanya. Ginawa ko ang lahat para hindi niya lang maramdaman na madilim ang mundong kanyang ginagalawan. Gusto ko kasi na makita niyang magiging maganda ang bukas para sa kanya kung ako ang kasama ngunit mukhang isandaang anesthesia ata ang itinurok sa lolo niyo't sobrang manhid.

Jennybeans sa kagustuhan kong makita niya rin ang halaga ko sa buhay niya at malaman niyang di lang simpleng kaibigan ang turing ko sa kanya ay kinon front ko siya. Inamin ko sa kanya na mahal ko siya at higit pa sa pagiging magkaibigan ang gusto kong mangyari sa amin. Alam mo Jennybeans sinabi niya sa akin na mahal niya rin daw ako. Nanligaw siya at sinagot ko rin naman agad dahil akala ko parehas kami ng nararamdaman sa isat isa. Hindi ko ini-expect na gagawin niya lang pala akong panakip butas. Ang akin lang naman Jennybeans ay sana mabigyan niya ako ng kahit kaunting puwang lang sa puso niya, kahit katiting na pag-ibig lang. Ang sakit Jennybeans lalo pa't binigay ko sa kanya lahat pati prinsipyo ko ay kinalimutan ko. Ngunit ang nakakapanghina ay ang masampal ka ng masakit na katotohanan. Nabasa ko sa selpon niya na makikipagbalikan siya sa ex niya... Na kesyo pampalipas oras lang daw ako. Masakit na hindi man lang niya ako mabigyan ng importansya. Masakit na hindi siya nagpakatotoo sa akin. Na kung sinabi niya na lang sana na hindi niya ako kayang mahalin ay tatanggapin ko kesa lokohin niya. At kung bibigyan niya rin lang naman ako ng atensyon dahil kailangan niya ng mapaglilibangan ay ako na mismo ang magsasabing huwag na lang... Hanggang dito na lang tayo.. Masakit man pero pinutol ko na ang koneksyon namin Jennybeans at nakipaghiwalay ako sa kanya.

Bakit ganyan kayong mga kalalakihan? Parang dedma lang sa inyo ang aming mga nararamdaman? Ikakayaman niyo ba ang pagpapahirap sa amin? Nakakadagdag ba sa pagkalalaki niyo ang makasakit ng babae?

Jennybeans pinipilit ko na siyang kalimutan pero bakit ang hirap. Mali mang isipin pero may parte sa utak ko na nagsasabing baka matauhan siya. Na babalik siya't sasabihing nagkamali ako. Jennybeans sa totoo lang hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Kung paano ko ibabalik ang mga dating ngiti....yung dating ako. Paano ba Jennybeans, paano ba?