Jak ten czas szybko mija...

Aż trudno mi w to uwierzyć, że od premiery PlayStation Portable minęło już tyle czasu. Urządzenie zostało zaprezentowane 11 maja 2004r. na konferencji prasowej Sony, a pierwsza sprzedaż miała miejsce w Japonii 12 grudnia tego samego roku. Z uwagi na to, że miałem trochę doświadczeń z PSP, postanowiłem napisać kilka zdań o tym urządzeniu.

Zacznijmy od porcji informacji

PSP należy do siódmej generacji konsol, która moim zdaniem była bardzo udana. To właśnie do niej należy też PlayStation 3, Xbox 360 oraz Wii. PSP miało następującą specyfikację: 32-bitowy procesor o taktowaniu 333MHz i 32kb pamięci L1 cache, procesor graficzny o taktowaniu 333MHz i ekran LCD o rozdzielczości 480x272 pikseli. Pierwsza wersja (PSP z serii 1000) miała 32MB pamięci RAM, a następne były już wyposażone w 64MB. Ekran miał przekątną 4,3 cala z wyjątkiem PSP w wersji GO. Znaczącą różnicą były także pojemność baterii, wygląd, jakość materiałów, waga urządzenia i inne usprawnienia, które zmieniały się w zależności od wersji, których łącznie było aż pięć. Liczbę sprzedanych sztuk na całym świecie określa się na 76mln, co jest imponującym wynikiem. Początkowo konsola była wyceniona na ok. 250$.

Moje PlayStation Portable

Pamiętam, że nie miałem zamiaru kupować konsoli przenośnej mimo, że wiele osób z mojego otoczenia już taką posiadało. W miarę upływu czasu i za namową znajomych, zdecydowałem się kupić nową konsolę od Sony w wersji 3004 Piano Black (ostatnia cyfra oznacza rynek, na który trafia urządzenie). Muszę przyznać, że nie żałuję zakupu. Pamiętam jak telefony nie były tak zaawansowane jak teraz i z pomocą przychodziła właśnie taka przenośna konsola, która oferowała dużo możliwości jak na tamte czasy. Mogliśmy na niej oglądać wgrane przez nas filmy (które były też sprzedawane na płytach UMD), grać w gry, przeglądać Internet, a nawet robić zdjęcia (jeśli dokupilibyśmy kamerkę GO!Cam). Można było też podłączyć konsolę do telewizora za pomocą kabla component AV i przesyłać obraz. Obecna była też opcja Remote Play, która pozwalała przesyłać obraz gry z PS3 na PSP. Dobra wiadomość dla posiadaczy obu konsol. Niezłą opcją było także granie z innymi przez WLAN oraz pożyczanie sobie płytek UMD. PSP kojarzy mi się bardzo z grą FIFA 11, ponieważ była to moja pierwsza gra na tę konsolę. Do dzisiaj pamiętam występujące w niej utwory, które potrafią zapaść w pamięć na długi czas. W sumie, to można znaleźć sporo gier z tamtych lat, które mają tak chwytliwe (czasem zabawne) utwory muzyczne. Taki urok starych konsol. Dodatkowo muszę wspomnieć o GTA Liberty City Stories, które miał chyba każdy mój znajomy posiadający PSP. Do udanych tytułów można też zaliczyć takie produkcje jak: Patapon, LocoRoco, LittleBigPlanet, Gran Turismo, God of War, Tekken, FIFA Street, Test Drive Unlimited , Burnout Legends i wiele więcej.

Koniec życia konsoli?

Jak wiadomo wszystko co dobre, kiedyś się kończy. Musiało tak być również w przypadku PSP. Konsola przestała być wspierana nie tylko ze względu na swoje lata, ale przede wszystkim przez wszechobecne piractwo. Konsola świetnie się do tego nadawała i ludzie szybko się o tym przekonali. W łatwy sposób można było przerobić oprogramowanie konsoli i wgrywać gry na kartę pamięci. Ze względu na Memory Stick Duo, mogliśmy włożyć dwie karty pamięci po 16GB. Jedna gra ważyła ok. 500MB-700MB, więc na dwóch kartach zmieściłoby się ich trochę. Istniały także programy, które pozwalały zgrywać grę z płyty bez użycia komputera. Wystarczyło pożyczyć na parę minut płytkę od znajomego, uruchomić UMDDumper lub inny program tego typu i już można było cieszyć się grą zupełnie za darmo. Możliwe było nawet wgranie emulatora gier z PSX. Niestety, ale na skutek piractwa, konsola Sony upadła, a ostatnią wersją systemu została wersja 6.61, która nieoczekiwanie pojawiła się po trzech latach od wydania softu 6.60, który wydawał się być już ostatnim.

Na zakończenie

Okazuje się, że są jeszcze osoby, które nie zapomniały o tej konsoli. Sam lubię czasem wrócić do starszych produkcji i odświeżyć wspomnienia.