Kosmos mój - kosmos nasz.

Od czasu gdy nasz gatunek świadomie przejrzał na oczy, zaczął rozglądać się wokół, zbierał fakty, kojarzył je... Od kiedy zauważył przestrzeń, choć może nie nazywał jej wtedy przestrzenią - raczej dachem, granicą świata - kosmos fascynował.

Przywoływał niczym syreni śpiew.

Tutaj pod stopami była ziemia - płaska najczęściej (bo tyle tylko się dało dostrzec z perspektywy spojrzenia), tam była ciemność - pustka która przeraża. Która wabi.

Nawet najwyższa góra, na którą się wdrapał nie przybliżała, nawet najuważniejsze wpatrywanie się nie pozwoliło przeniknąć kurtyny - zajrzeć poza czerń. Najczulszy węch nie potrafił wywęszyć drogi w kierunku gwiazd.

Ziemia nie była więzieniem była domem już znanym choć za granicą polany czyhał drapieżnik. I tylko w grupie czuł się bezpiecznym człowiek.

Lecz od zarania miał w genach zamiłowanie do wędrówek - choć osiadł wioski budując, tęsknił za drogą.

Gdy świat poza domem, tym zbudowanym przez siebie - chroniącym przed mrozem i wiatrem, zagrażał gdy za murami wróg szykował natarcie gdy wszystko się waliło... tam - nad głową, wysoko, było to miejsce spokoju i oddechu od znoju i niepokojów codziennych.

Kosmos nazwany niebem stał się siedzibą bogów - szanowaną, dostojną... Obdarzaną tęsknym spojrzeniem maluczkich i astrologów. I ta cicha nadzieja - ptaki wzbijają się w niebo - i nam się uda. Któregoś dnia.

Człowiek podjął więc w ciszy "jednostronny dialog" z bezkresem nad sobą interpretując bądź faktycznie odkrywając niektóre z jego tajemnic. Kreślił i nadawał nazwy gwiazdozbiorom; zasiedlał ich granice postaciami z mitów.

Szukał kontaktu. I znalazł.

Żmudnie odkrywając sekrety liczb wytyczał drogę astronomii. Z początku kopiował kręgi, ślady meteorytów przenosząc na równiny; z dala od osiedli otaczając kamiennym rzędem świadków. W późniejszych czasach obserwatoria sytuował na wieży zamczyska.

Później jeszcze, już bliżej naszych czasów, wydziały uczelni kształciły badaczy kosmicznej pustki. Już nie astrologów a fizyków i astronomów. Obliczano orbity planet, tworzono mapy bliższej i dalszej przestrzeni budowano narzędzia...

Odkrywano sposoby podróży tam - gdzie jak się okazało ani powietrza ni ciepła; promieniowanie zabija a pustka atakuje depresją. Nie zraziło go to i dnia któregoś wyruszył człowiek - a wszyscy z zapartym tchem śledzili kroki pioniera.

Nazwano ten dzień Początkiem - świtem ery kosmicznej . A kolejni odważni, co jakiś czas, wyruszają w nieznane..

---

Prowadzimy badania, obserwujemy, planujemy, marzymy. Rozbija się sprawa jednak o koszty bo rządy zaciskają pasa. Kosmos nie jest dla nich priorytetem. I nie zmienia ich opinii fakt ze postęp technologiczny w swym obecnym kształcie dokonał się za sprawą badań prowadzonych na potrzeby "podboju kosmosu".

Nie stać nas na to - mówią państwa i "przemysł kosmiczny" przekazują w prywatne ręce.

A my? Marzą nam się osiedla, habitaty, kosmiczne arki... a wszystko to w żółwim tempie postępuje. Krążymy po orbicie najbliższej i o zdobywcach kosmosu możemy tylko czytać. W powieściach

Nic to - kiedyś się spełnią marzenia. Doczekamy. :)