به طور کلی، عموم زبان‌های برنامه‌نویسی مبتنی بر دستورالعمل هستند. بدان معنا که برنامه متشکل از یک رشته دستورالعمل است که کامپیوتر آنها را پشت سر هم اجرا می‌کند.
اما ویژگی زبان پرولوگ آن است که برنامه‌های آن دستوری نیست، بلکه شامل یک رشته گزاره‌ها و قواعد است. در واقع، گزاره‌ها همان مفهوم گزاره‌های منطقی را دارند و قواعد هم در حکم گزاره‌نماها هستند، یعنی گزاره‌هایی که مشتمل بر متغیرها هستند.
در پایان برنامه، یک هدف قرار می‌دهید که برنامه سعی می‌کند از طریق درست‌آزمایی گزاره‌هایی که دارد و از طریق انطباق دادن مقادیر معلوم با متغیرها، آن را تأمین نماید.
در صورتی که در جایی از برنامه امکان انطباق و تأمین هدف فراهم نشد، برنامه برگشت می‌کند و از نزدیک‌ترین انشعاب ممکن، مسیر دیگری را دنبال می‌کند.
پرولوگ برای برخی از کاربردها که در ارتباط با منطق هستند، بسیار کارآمد است و می‌تواند بسیار مفیدتر از زبان‌های دیگر باشد. یکی از عرصه‌های کاربرد آن در زمینه‌ی هوش مصنوعی و پردازش زبان طبیعی است.