کاهش شنوایی از علایم شایعی است که با افزایش سن در افراد مشاهده می‌شود و اصطلاحاً به آن پیرگوشی (presbycusis) می‌گویند. مثلاً در ایالات متحده بین سنین ۵۵ و ۶۴ سالگی، حدود ۲۵ درصد افراد به درجات مختلف کاهش شنوایی دارند. در سنین بالای ۶۵ سال، نسبت افرادی که درجاتی از کاهش شنوایی را تجربه می‌کنند، تقریباً یک به دو است.
علاوه بر سالمندی، یکی دیگر از دلایلی که باعث کاهش شنوایی می‌شود، قرار گرفتن مداوم و مزمن در معرض سروصداهای بلند است. علاوه بر این، عوامل دیگری، مانند تجمع جرم در داخل گوش خارجی، می‌تواند به‌صورت موقتی باعث جلوگیری از هدایت اصوات در داخل گوش شود و منجر به کاهش شنوایی گردد.
Image credit: audicus.com
باید دانست که تمام انواع کاهش شنوایی قابل اصلاح نیست. با این حال، در صورتی که دچار کاهش شنوایی باشید، معمولاً راه چاره‌ای برای آن وجود دارد، و زمانی که به پزشک متخصص و کارشناس شنوایی‌سنجی مراجعه کنید، اقدامات درمانی لازم را برای شما ارائه خواهند کرد.
افرادی که دچار کاهش شنوایی هستند، معمولاً کلام دیگران و صداهای دیگر را به‌صورت واضح دریافت نمی‌کنند. ممکن است این افراد در درک کلمات مشکل داشته باشند، خصوصاً در جاهایی که سروصدا و جمعیت زیاد است. اشکال در افتراق صامت‌ها یکی از علایم کاهش شنوایی است. بر این اساس، افرادی که دچار کاهش شنوایی هستند، مجبور می‌شوند که از دیگران بخواهند که کُندتر حرف بزنند و یا شمرده‌تر و بلندتر سخن بگویند. آنها معمولاً صدای تلویزیون و رادیو را بیش از حد بلند می‌کنند. حتی گاه کاهش شنوایی سبب می‌شود که افراد اصولاً از گفت‌وگو با دیگران و حضور در موقعیت‌های اجتماعی احتراز کنند.
در صورتی که به‌طور ناگهانی، خصوصاً در یک گوش، دچار کاهش شنوایی شوید، لازم است که بلافاصله به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که برای درک صحبت دیگران—خصوصاً در موقعیت‌هایی که سروصدای زمینه‌ای زیادی وجود دارد—مشکل دارید، صداها را به خوبی نمی‌توانید از یکدیگر تشخیص بدهید، و یا مرتب صدای تلویزیون و رادیو را بلند می‌کنید، ممکن است دچار کاهش شنوایی باشد و لازم است که برای بررسی و درمان آن به پزشک مراجعه کنید.
کاهش شنوایی علل مختلفی دارد، که از آن جمله می‌توان به صدمات گوش درونی، تجمع جرم در مجرای گوش بیرونی، عفونت، و پارگی پرده‌ی گوش اشاره کرد.