استئومیلیت به معنای عفونت استخوان است. باکتری ایجاد کننده‌ی عفونت معمولاً از طریق گردش خون و یا از طریق بافت‌های اطراف به استخوان می‌رسد. ممکن است عفونت از ابتدا در خود استخوان شروع شود و یا اینکه یک آسیب‌دیدگی و جراحت سبب شود که استخوان در معرض باکتری‌ها قرار گیرد.
در کودکان معمولاً استئومیلیت در استخوان‌های دراز پا و دست بروز می‌کند. در بزرگسالان، بروز استئومیلیت در مهره‌ها شایع‌تر است. افرادی که دچار دیابت هستند، ممکن است به علت داشتن زخم‌های پا به استئومیلیت پا دچار شوند.
Image credit: epainassist.com
در گذشته استئومیلیت یک بیماری علاج‌ناپذیر محسوب می‌شد، ولی امروزه با موفقیت قابل درمان است. در خیلی از موارد، برای برداشتن استخوان مرده نیاز به جراحی پیدا می‌شود، و سپس باید از آنتی‌بیوتیک‌های وسیع‌الطیف و قوی استفاده شود که غالباً به‌صورت وریدی تجویز می‌شود و مدت آن ۴ تا ۶ هفته است.
معمولاً علایم و نشانه‌های استئومیلیت شامل تب و لرز، تحریک‌پذیری و خواب آلودگی در بچه‌های کم‌سن‌و‌سال، درد ناحیه‌ی عفونت، و نیز گرمی و قرمزی در ناحیه‌ی عفونت هستند. بعضی از اوقات ممکن است استئومیلیت بدون هر گونه علامت و نشانه‌ای باشد، و یا اینکه علایم و نشانه‌های آن به‌آسانی از دیگر بیماری‌ها قابل تشخیص و افتراق نباشد.
اکثر موارد استئومیلیت به علت باکتری استاف طلایی است، و کلاً باکتری‌هایی که معمولاً در روی پوست یا بینی افراد سالم یافت می‌شوند، موجب بروز استئومیلیت می‌شود.
همان‌گونه که گفته شد، میکروب از روش‌های مختلفی به استخوان می‌رسد. شایع‌ترین روش انتشار باکتری به استخوان از طریق گردش خون است. باکتری‌ها از مناطق دیگر بدن، مثلاً در صورت ابتلا به پنومونی از ریه و یا در صورت ابتلا به عفونت ادراری از مثانه، وارد گردش خون می‌شوند، و در یک نقطه‌ی ضعیف استخوان جای می‌گیرند. در کودکان معمولاً استئومیلیت، صفحات رشد استخوان را در استخوان‌های دراز دست یا پا گرفتار می‌کند.
گاهی از اوقات بافت آلوده و یا یک پروتز عفونی می‌تواند منشأ بروز استئومیلیت باشد. زخم‌های نفوذی شدید می‌تواند میکروب را وارد بدن کند. در صورتی که این‌گونه زخم‌ها آلوده به عفونت شود، باکتری‌ها به استخوان‌های اطراف نیز می‌توانند منتشر شوند. وجود زخم باز از دیگر مواردی است که می‌تواند منجر به بروز استئومیلیت شود.