ညီအစ္ကို မသိတသိ ေဂါဝိန္

ညေနခင္းဆည္းဆာသည္ ေဂါဝိန္ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မည္။ အနားတြင္ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ရႊင္ျပ ရယ္ေမာေနၾကေသာ ေရခ်ိဳးေနသည့္ ကေလးတစ္သိုက္ကို မႏြယ္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ မႏြယ္ေခၚလာသည့္ အိမ္ေဖာ္ကေလးမ မိခိုင္ကေတာ့ ေရစပ္ေက်ာက္တံုးေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ကေလး ထိုင္ရင္း ဟိုေငး သည္ေငး။

မႏြယ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ေန တျဖည္းျဖည္းေစာင္းေနၿပီ။ မႏြယ္အတြက္ အခ်ိန္လက္က်န္ တျဖည္းျဖည္းနည္းလာသည္ကို ခံစားသိေနသည္။ ေရထဲသို႔ ကြၽမ္းပစ္လိုက္သည့္အ႐ွိန္ႏွင့္ ေရေတြ ဗြမ္းခနဲ သူ႔ကို လာစင္တာကိုပင္ သတိမျပဳမိေအာင္ ေနလံုးႀကီးကိုသာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေနလံုးႀကီးကို ဆြဲမထားခ်င္ပါ။ သြားပါေစေတာ့။ မႏြယ္အတြက္ အေၾကာင္းမထူးေတာ့။ ဒီေနလံုးႀကီး အေနာက္ဘက္မင္းဝံေတာင္႐ိုးေပၚကို ျဖတ္ၿပီး လံုးဝငုပ္လွ်ိဳးသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္ေတြ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မႏြယ္ လုပ္စရာ႐ွိတာ လုပ္ရလိမ့္မယ္။ ခုေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္း လိုေသးသည္။

မႏြယ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ မိခိုင္ေဘး ေက်ာက္တံုးေပၚတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ လက္ထဲမွ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ လြတ္က်သြား၍ မိခိုင္က ကမန္းကတမ္းေကာက္ၿပီး `ေရာ့ မမ´ဟု လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တ႐ိုတေသ ေပးသည္။ မႏြယ္ မလိုေတာ့၍ မယူလိုက္ေတာ့ပါ။ မိခိုင္၏ အလိုက္တသိ႐ွိမႈကိုသာ မႏြယ္ အသိအမွတ္ျပဳရင္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးျပံဳးေနသည္။

မႏြယ္၏ ဘဝအစသည္ မလွခဲ့ပါ။ အေဖအေမဆံုးပါးသြားၿပီးခ်ိန္ ထံုးစံအတိုင္း အစ္မအိမ္မွာ ကပ္ေန။ အစ္မက ခုနစ္တန္းေအာင္ၿပီးေသာ မႏြယ္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေက်ာင္းဆက္တက္ေတာ့လည္း ဘာထူးမွာလဲ။ ၈တန္း၊ ၉တန္း၊ ၁၀တန္း က်ဴ႐ွင္ခေတြ ငါ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ထမင္းတစ္လုတ္ကေတာ့ ဘယ္လို႐ွာစားစား၊ ငါနဲ႔လိုက္ၿပီး ေက်ာက္ေရာင္းလွည့္´ဟု ဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီးဝမ္းမနည္းဘဲ မႏြယ္ ေက်ာက္ဝိုင္းထဲေရာက္သြားသည္။ ဝမ္းေတာင္ သာေသးသလိုပါပဲ။ ကားေမာင္းရာက နားလာၿပီး သူ႔ေနလည္စာ ျပန္စားသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ မႏြယ္ ေက်ာင္းက ေန႔လည္ျပန္လာတာ တမင္တိုက္ဆိုင္ေအာင္ ထြင္တာလား မသိေသာ အစ္မေယာက္်ားကေကာင္မေလး ထမင္းခူးစမ္း´ဆိုတာကို မႏြယ္ နားခါးေနတာၾကာၿပီ။ ေက်ာက္ေရာင္းတဲ့အစ္မက ဘာမွမသိ။ ခဲအိုက ပခံုးဖက္လား၊ ေခါင္းကိုင္လားႏွင့္ ေခါင္းစည္းႀကိဳးေတြ၊ ဖဲျပားေတြ ဝယ္ေပးတာ အစ္မ မျမင္ေအာင္ သိမ္းထားရတာလည္း လိပ္ျပာမလံု။ အခုေတာ့ သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အလွျပင္ႏိုင္ၿပီ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မုန္႔ဝယ္စားႏိုင္ၿပီ။

အစ္မ ခင္းေပးသည့္ ပီနီအိတ္ေပၚက အာကတန္ေက်ာက္႐ိုင္းတံုးကေလးမ်ားသည္ မႏြယ္ စိတ္ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္။ ညီမေလး ဒီေက်ာက္ဘယ္ေလာက္လဲ။ ေက်ာက္ကေလးေတြ လွသေလာက္ ညည္းကလည္း လွတာပဲကိုး။ ေက်ာက္ထက္ လူက ပိုတန္သလားဆိုသည့္ စကားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ထည္လဲလာေျပာၾကသည့္ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို ပုရိသေတြက မႏြယ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲေဆာင္ၾကသည္။ မႏြယ္ ေက်ာက္ဝိုင္းေရာက္မွ အလွျပင္ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာလာသည္။ စကားအေျပာအဆို ညက္ေညာလာသည္။ အျပံဳး၊ အရယ္၊ အႏြဲ႔ ပလီတတ္လာသည္။ ဟယ္ ေကာင္မေလးေနာ္ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေနေနာ္၊ ဣေျႏၵကို မရဘူး။ နင္ ေတာ္ေတာ္ကဲေနပါလားဆိုတဲ့ စကားေတြ အစ္မက တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳး နားညည္းေအာင္ ေျပာလြန္းသည္ဟု မႏြယ္ ထင္လာသည္။

တေန႔တြင္ ေလာပန္း ကိုၾကင္စိန္ေခၚရာသို႔ လိုက္ခဲ့သည္။ လြယ္လြယ္ကူကူပါပဲ။ သိပ္ျပႆနာမ႐ွိပါ။ ကိုၾကည္စိန္ ေမွာ္ထဲမွာ ငွက္ဖ်ားမိၿပီးဆံုးေတာ့ မႏြယ္ မ်က္ရည္မက်ပါ။ ကိုၾကင္စိန္အခန္း၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂအျပည့္အစံု၊ ဆိုင္ကယ္တို႔ကို မႏြယ္ ရလိုက္သည္။ ထိုက္တန္သည္ဟု ထင္သည္။ ေက်ာက္ဝိုင္းထဲမွာ အပြင့္ေကာက္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ တိုးလာတာက လြဲလို႔ ေလာကႀကီးက ေျပာင္းလဲမသြားပါ။ မနက္မနက္ဆိုလွ်င္ ဆိုင္ကယ္ေလး ေလ်ာခနဲထိုးစိုက္ၿပီး ေနကာမ်က္မွန္ေလး အက်ႌရင္ဘတ္ၾကားထိုးကာ ဟန္းဘတ္အိတ္ကေလးလြယ္ကာ မႏြယ္မို႔ ေက်ာက္ဝိုင္းအလယ္လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာလွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္သူေတြ ေပါလွသည္။ ဒါက တင္ဟန္ေမာင္ႏွင့္ မေတြ႔ခင္အထိ ျဖစ္သည္။

`ႏြယ္ ... ဒါက တင္ဟန္ေမာင္တဲ့။ တ႐ုတ္ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုက လူယံုေပါ့။ သူက အစီးလိုင္း မ်ားမ်ားေကာက္လိမ့္မယ္။ ႏြယ့္ကို တမင္ဆံုေပးတာ´

မႏြယ္ မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ ရင္တဒိုင္းဒိုင္းခုန္သြားသည္ဟု ခံစားရသည္။ ငါ ေယာက္်ာမေတြ႕ဖူးတာမွ မဟုတ္ဘဲဟု မႏြယ္ စိတ္ေျဖၾကည့္ေတာ့လည္း မရ။ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ။ တင္ဟန္ေမာင္၏အၾကည့္၊ တင္ဟန္ေမာင္၏ အယိမ္းအႏြဲ႔၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ ဟန္းဖုန္းကိုင္တာ၊ စီးကရက္မီးညႇိတာ၊ လူကိုေတြ႔တာနဲ႔ မဂၤလာပါ မႏြယ္ဟု ျပံဳးၿပီးႏႈတ္ဆက္တာေတြက မႏြယ္ကို တစ္ခုခ်င္း ဖမ္းစားေနသည္ဟု ထင္သည္။ တင္ဟန္ေမာင္ အိတ္ထဲက ထြက္လာသည့္ေငြေတြႏွင့္ မႏြယ္ အားႀကိဳးမာန္တက္ အပြင့္ေကာက္သည္။

"နားပါဦး ႏြယ္ရယ္၊ မင္းနဖူးမွာ ေခြၽးေလးေတြကို သီးေနတာပဲ၊ ေရာ့ တစ္႐ွဴးႏွင့္ သုတ္လိုက္"

မႏြယ္၏အိမ္မွာ တင္ဟန္ေမာင္က စားပြဲေပၚ လက္ေထာက္ကုန္းငံု႔ၿပီး တစ္႐ွဴးႏွင့္ ေခြၽးတို႔ေပးသည္။ မႏြယ္က ရီေဝေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ တင္ဟန္ေမာင္က ဖ်တ္ခနဲ ငံု႔နမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ...
"ဟင္ ကေလးမ ႐ွိတယ္ေနာ္"
"အို ... မိခိုင္က ႏြယ့္သေဘာပါ၊ သိပ္စိတ္ခ်ရတယ္၊ စကားလည္း မ႐ႈပ္ဘူး"
"ဟုတ္လား ဒါျဖင့္"

မႏြယ္ နတ္ျပည္ေရာက္သည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယူဆသည္။ တင္ဟန္ေမာင္က အခ်ီႀကီးသမား၊ လူတိုင္းက ေလးစားရေသာ ကုန္သည္ႀကီး၊ သူ႔ကုမၸဏီမွာ ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႔ဝင္။ မႏြယ္ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ေပ်ာ္သည္။ ေပ်ာ္ရေအာင္လည္း တင္ဟန္ေမာင္က အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္သည္။ ကဖီးေဂ်ေဂ်၊ ကဖီးပီကာဆိုး၊ ကဖီးဘေရာလီ၊ ဆီဒိုးနား၊ မႏၲေလး ေဟးလ္ရီေဆာ့၊ ဧည့္ခံပြဲေတြ၊ တကယ့္ လူကုန္ထံအသိုက္အဝန္းကို တင္ဟန္ေမာင္ေခၚသြားမွ မႏြယ္ေရာက္ဖူးသည္။ ေရာက္ဖူးေတာ့ ယစ္မူးလာသည္။ မႏြယ္ဘဝတြင္ အေပ်ာ္ဆံုးေရႊေရာင္ေန႔ရက္မ်ားပါပဲ။ မႏြယ္ လူတင္မက အသည္းႏွလံုးကပါ တင္ဟန္ေမာင္ကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ခ်စ္မိၿပီထင္ေသာ အခ်ိန္တြင္မွ အခ်ိန္ကိုက္ဗံုးေဖာက္မည့္သူ ေပၚလာသည္။

တရက္ ကေဖးေဂ်ေဂ်ထဲမွာ ကပ္ပခ်ီႏိုတစ္ခြက္ႏွင့္ ေကာ္ဖီေပၚက အသည္းပံု မလိုင္ဖတ္ကေလးေတြ လက္ညႇိဳးတထိုးထိုး လုပ္ေနစဥ္...
"ဟန္ႀကီးေရ"

အသံေလးက ခ်ိဳလွသည္။ တင္ဟန္ေမာင္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ မီးခဲကိုင္မိသလို တုန္သြားသည္။ သူ႔အသံႀကီးက လန္႔စရာ။
"ဟာ ေဘာ့စ္"

လန္႔ရေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာထား ဆိုးဆိုးႀကီး မဟုတ္ပါ။ ေခ်ာလိုက္တာမွ မႈန္ေနသည္။ ရယ္လိုက္တာ သြားဖံုးကေလးမ်ားပင္ ရဲလို႔။ မႏြယ္ ေၾကာင္ေနသည္။ တင္ဟန္ေမာင္၏ပခံုးကို ကိုင္ၿပီး တ႐ုတ္ဘာသာႏွင့္ ရႊတ္ရႊတ္ယွက္ယွက္ေတြ ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားေတာ့ စကပ္အနက္ကေလးအေရြ႔မွာ ေပါင္ေဖြးေဖြးကေလးေတြကို မႏြယ္ျမင္လိုက္ရသည္။ တင္ဟန္ေမာင္ တုန္တုန္ရီရီႏွင့္ မႏြယ္ကိုေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ေနာက္ပါးမွ အေျပးလိုက္သြားလိုက္တာ ဟန္းဖုန္းေတာင္ ေမ့က်န္ခဲ့သည့္အထိပါပဲ။ မေသာက္ရေသးေသာ ကပ္ပခ်ီႏိုႏွစ္ခြက္ႏွင့္ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို မႏြယ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာက္႐ုပ္ဆိုတာ အသည္းႏွလံုးမွ႐ွိတာ မဟုတ္ဘဲေလ။ ဒါေပမယ့္ေပါ့။

"ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္လို႔ မရဘူး"

မႏြယ္ မ႐ွက္ႏိုင္ပါ။ ဟိုခင္ကို ေလွ်ာက္၍ လင္ေပ်ာက္ကို ႐ွာသည္မွာ စံုနံသာၿမိဳင္ထက္ လူမ်ားေသာ ေက်ာက္ဝိုင္းတစ္ဝိုင္းလံုး သိပါသည္။ ေတြ႔ရာလူကို အကူအညီေတာင္းသည္။ ျပံဳးသူျပံဳး၊ မဲ့သူမဲ့။ တခ်ိဳ႕က `ကြၽတ္ ကြၽတ္´ဟု စုတ္သပ္သည္။ ေနာက္ဆံုးသတင္းအရ တင္ဟန္ေမာင္တို႔ ေရႊလီမွာ ပြဲရံုထိုင္ေနၿပီတဲ့။ သူ႔ကုမၸဏီက တင္ဟန္ေမာင္ေနရာမွာ လူစားတစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္သည္။ မႏၲေလးမွာ မႏြယ္ဌာနမွ ေခတၱယာယီ ပိတ္ထားပါတယ္ဟူသည့္ ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။

မႏြယ္ မခံႏိုင္ပါ။ မႏြယ္ မ႐ွက္တတ္ပါ။ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အသည္းႏွလံုးက ခံစားခ်က္က ဆိုးလွသည္။ ဘာမွ သံေယာဇဥ္မ႐ွိတဲ့ဘဝမွာ ဘာကို တြယ္တာမက္ေမာေနရဦးမွာလဲ။ မႏြယ္ စာတစ္ေစာင္ေရးသည္။ စာကို ယူၿပီး ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ မိခိုင္ကိုေခၚကာ ေဂါဝိန္ဆိပ္သို႔ လာခဲ့သည္။ ေရထဲခုန္ခ်ၿပီး သတ္ေသေတာ့မည္။ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ တင္ဟန္ေမာင္အတြက္ စာကို မိခိုင္ကို အပ္ခဲ့သည္။ တင္ဟန္ေမာင္ ေၾကကြဲပါေစ။ မ်က္ရည္က်ပါေစ။ ေနာင္တရပါေစသား။

ေတာင္စြယ္တြင္ ေနကြယ္ၿပီ၊ အခ်ိန္က်ၿပီ။ အေမွာင္ထုက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးစိုးလာေနၿပီ။ တကယ့္ကို ညီအစ္ကို မသိတသိ ဝိုးတိုးဝါးတားအခ်ိန္ ေရကာ္လာၿပီ။ ေရခ်ိဳးေနသူမ်ား တစ္ေယာက္မွ မ႐ွိေတာ့။ သူႏွင့္မိခိုင္ ႏွစ္ေယာက္သာ႐ွိသည္။ မႏြယ္ အားတင္း၍ ထရပ္လိုက္သည္။ မိခိုင္ကို ႀကိဳေျပာထားမွ ျဖစ္မည္။ ႏို႔မဟုတ္ပါက သူက လန္႔ျဖတ္ေအာ္လိုက္လွ်င္ ကယ္မယ့္သူ ေပၚလာႏိုင္ေသးသည္။ မႏြယ္ တကယ္ကို ေသခ်င္ေနတာမို႔ အကယ္မခံခ်င္ပါ။

"မိခိုင္ ဒီစာယူထား။ တင္ဟန္ေမာင္လာရင္ ေပးလိုက္ေနာ္၊ အခု ငါ ေရထဲခုန္ခ်ၿပီး သတ္ေသမလို႔"
"႐ွင္ မမ၊ ဟုတ္ကဲ့"

မႏြယ္ တအားအံဩသြားသည္။ မိခိုင္က ဝူးဝူးဝါးဝါးလန္႔မေအာ္ရံုမက တားျမစ္ျခင္းပင္ မ႐ွိပါ။ ဒါေပမယ့္ မႏြယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ အေမွာင္ထုက သိသိသာသာ အံု႔မိုးလာၿပီမို႔ ဖိနပ္ကေလးခြၽတ္ၿပီး ေရထဲ လွမ္းဆင္းလိုက္သည္။ သြားေတာ့မယ္ တင္ဟန္ေမာင္ရယ္။

"မမ ခဏ ေနပါဦး"
"ဟင္ ဘာလဲ"

လည္ျပန္ၾကည့္ၿပီး မႏြယ္ ေမးလိုက္ေတာ့ မိခိုင္က ထလာသည္။ သူ႔ကို မႏြယ္ ေမာ့ၾကည့္ေနရသလို ျဖစ္ေနဆဲ
"မမ မေသခင္ မမလည္ပင္းက ဆြဲႀကိဳးရယ္၊ လက္ေကာက္ ငါးရံရယ္၊ စိန္နားကပ္ႏွင့္ စိန္လက္စြပ္ပါ ေပးထားခဲ့ မမ၊ ကြၽန္မ ဆိုင္ကယ္ကေလးနဲ႔ ျပန္ရံုပဲ"

ဆိုင္ကယ္ေသာ့ တယမ္းယမ္းႏွင့္ မိခိုင္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာသည္။

"ဘာ ... နင္ .. နင္"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ မမ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ကဲ...ကဲ... ခြၽတ္ ခြၽတ္"
"အမယ္ေလး ဘုရား ....၊ နင္ ငါ့ကိုမ်ား လုပ္ၾကံမလို႔လား"

မႏြယ္ အံ့ဩလြန္းအားႀကီး၊ ေၾကာက္လြန္းအားႀကီး၍ အသံမထြက္ေတာ့။ ေလေအးေလးက တစ္ခ်က္သုတ္လိုက္၍ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းခနဲထသြားသည္။ မိခိုင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရစပ္ကို ဆင္းလာၿပီ။

မႏြယ္ ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး မိခိုင္ေဘးမွျဖတ္၍ တာ႐ိုးေပၚ ေျပးတက္သည္။ ကယ္ၾကပါလို႔ ေအာ္ခ်င္ေပမယ့္ အသံက မထြက္၊ တာ႐ိုးလမ္းအတိုင္း ဖိနပ္မပါဘဲ ေျပးေနသည့္မႏြယ္ကို လူေတြက တအံတဩ ၾကည့္ၾကသည္။

မိခိုင္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးျပန္တက္လာၿပီး ရပ္၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ သူ ျပံဳးေနသလား မသိပါ။ ခဏၾကာေတာ့ ေဂါဝိန္သည္ အေမွာင္ထုထဲမွာ ငုပ္လွ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဧရာဝတီကေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ ခိုဝင္မလာသည့္အတြက္ ဝမ္းနည္းသလား၊ ဝမ္းသာသလား၊ မေျပာတတ္ပါ။

KMMT