ထုိသူငယ္မႏွင့္ ဗလစည္သူ

ထိုသူငယ္မကို ကြ်န္ေတာ္ စ သတိျပဳမိေသာ ေနရာမွာ ေက်ာက္ေျမာင္းေဈးအနီး တခုေသာ လမ္းထိပ္တြင္ ျဖစ္ေလသည္။
ခုတေလာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ့ေနမ်ားသည္ အလုပ္ခပ္ပါးပါး ျဖစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘားလမ္းရွိ ရံုးခန္းကို အေစာႀကီးပိတ္ထားခဲ့ျပီး အိမ္သို႔ ‘အေညာင္း အညာေျပ” လမ္းေလွ်ာက္၍ ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ကြမ္းျခံဘူတာ ဂုန္းတန္တားႀကီးျဖတ္၊ အခက္္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္း တက္၊ ကန္ေတာ္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္၊ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္သို႔ ေရာက္ေလေသာ္ ၅ နာရီ ထိုးေလျပီ။ ရာသီမွာ မိုးလံုးလံုး မကုန္ေသးေသာ္လည္း လြန္စြာ ပါးသြားေလျပီ။
ရန္ကုန္ျမိဳ့၏ ထိုရာသီ ညေနေစာင္းမ်ားမွာ လြန္စြာ သာယာေလသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ သဘာဝတည္းဟူေသာ ပန္းခ်ီဆရာ၏ စုတ္ခ်က္လွလွမ်ားႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ရသည္။ ၾကည္လင္ ျပာလဲ့ေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္ စိမ္းျမေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေပၚသို႔ ေရႊဝါေရာင္ ေနျခည္ျဖာဆင္းေနဆဲ တည္ျငိမ္ေခ်ာမြတ္ေသာ ကန္ေတာ္ေရ မ်က္နာျပင္တြင္ ေဆးစပ္ ေဆးက် ညီေသာ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္တခု ေပၚေနေလသည္။
ေလေျပ ေလညင္းကလည္း ေဆာ္သြင္းေန၏။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ မျပဳေသာ ေလေျပ ေလညင္းေပတည္း။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ေလေျပ ေလညင္းကို အားရ ပါးရ ရွဴရိွဳက္ခဲ့ေလသည္။
ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္သို႔ ေရာက္သည့္တိုင္ လန္းဆန္းမႈသည္ ဆက္လက္ တည္ေန၏။ မ်က္ေစ့ ပသာဒလည္း ျဖစ္ၿမဲ ျဖစ္ေန၏။
ကြ်န္ေတာ္ ထိုလမ္းထိပ္သို႔ အေရာက္ ထိုသူငယ္မက လမ္းထဲမွ ထြက္အလာ မေရွာင္ မလြဲသာ မ်က္နာခ်င္း ဆိုင္မိၾကေလသည္။
ျမင္လွ်င္ ျမင္ခ်င္း တခါတုန္းက တေနရာရာတြင္ ထိုသူငယ္ကို ျမင္ဖူးသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ထင္လိုက္ ေလသည္။ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္ေကာင္းျပီး ေခတ္ဆံေသာ မ်က္နာသြင္ျပင္ ရွိသည့္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတဦးႏွင့္ တူသလိုလိုလည္း ရွိသည္။
ထိုသူငယ္မသည္ ဆန္းဆန္းျပားျပား အလွအပ ျပင္ဆင္ထား၏။ ေပါင္ဒါႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး အေရာင္ကို ဂရုတစိုက္ ေရြးခ်ယ္စပ္ဟပ္ထားရံုမက၊ ေအာက္ခံအလွဆီကိုလည္း မိေအာင္ ဖမ္းထားဟန္ ရွိေလသည္။ ဆံပင္ ထံုးဖြဲ႔႔ပံုကေတာ့ မရိုးလြန္း မဆန္းလြန္း ျဖစ္သည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ အိေျႏၵပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျပင္ဆင္မြမ္းမံမႈ ကဲထားေသာ မ်က္နာကို ဆံပင္ အထံုးအဖြဲ႔က ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သျဖင့္ အိေႁႏၵရရႏွင့္ လွေသာ မ်က္ႏွာ ျဖစ္သြားေလသည္။
ဝတ္စားဆင္ယင္ပံုမွာလည္း အက်အန ျဖစ္၏။ စက လက္ႏွင့္ အကၤ် ီေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာမကေလး ေလေလာဟု ထင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လံုျခည္က ဆန္းညြန္႔သည္။ မဲျပာေရာင္ ေအာက္ခံေပၚတြင္ ေငြခ်ည္ဗရိုကိတ္ ေဖာက္ယက္ ထားသည္။ အျခား ဗရိုကိတ္ေတြလို ေတာင့္တင္းလည္း မေနေခ်။ သူမ၏ ကားျပီး လံုးေနေသာ တင္ႏွင့္ အိစက္ညက္ေညာစြာ ထင္ရွား ျပတ္သားစြာ သရုပ္ေဖာ္ေနေသာ ဗရိုကိတ္လံုျခည္ ျဖစ္သတည္း။
ထိုသူငယ္မကို ကြ်န္ေတာ္က သတိျပဳမိလ်က္ အၾကည့္ အရႈ ၾကမ္းေသာ္လည္း ထိုသူငယ္မက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သတိျပဳဟန္ မတူပါ။ ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ သတၱေလာက တခုလံုးကို အၾကမ္းအားျဖင့္သာ လႊမ္းျခံဳၾကည့္လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုသူငယ္မထြက္လာေသာ လမ္းထဲသို႔ဝင္ရန္ မဟုတ္ပါ။ ေရွ့ဆက္ေလွ်ာက္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုသူငယ္မသည္ ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္မည့္ဘက္သို႔ မ်က္နာမူကာ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ သူငယ္မအား ေနာက္မွ လိုက္က်ိရန္ ခရီးအဆင္ေျပသြားသျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ ရႊင္ျမဴးသြားမိေလသည္။
ထိုသူငယ္မ၏ လက္ထဲမွ ျပည့္ေဖာင္းေနေသာ လက္ကိုင္အိတ္ အနက္ႀကီးကို သတိျပဳမိေလသည္။ အလွျခယ္သစရာ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ား အပိုေဆာင္ခဲ့ပါေသးသနည္း။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုသူငယ္မကို အကဲခတ္လ်က္ သူငယ္မ၏ ညိူ႔ဓာတ္ အျပည့္ပါေသာ ေနာက္ပိုင္း အလွကို အာရံုခံရင္း ေနာက္မွ လိုက္ပါ ေလွ်ာက္သြားေလရာ စီးထားေသာ ဖိနပ္ကို ၾကည့္မိလိုက္ေလသည္။ ခံုျမင့္ဖိနပ္ျဖဴ ျဖစ္၏။ ေခတ္မီစြာ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔ရာတြင္ ဘာလိုေသးသနည္း။
ကြ်န္ေတာ္သည္တဖက္ေသာအမႈသည္၏ေပ်ာ့ကြက္ ဟာကြက္ကို ရွာတတ္ျမင္တတ္ရန္ေလ့က်င့္ထားေသာ ေရွ့ေနတေယာက္ျဖစ္ေပရကား ထိုသူငယ္မ၏ ညိူ႔ဓာတ္ အျပည့္ပါေသာ ေနာက္ပိုင္းအလွသည္ သူငယ္မ၏ ေပ်ာ့ကြက္ ဟာကြက္ကို ရွာလိုေသာ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပိတ္ဖံုး၍ မထားႏိုင္ေခ်တကား။
ေခတ္မီေသာ ခံုျမင့္ဖိနပ္ေပၚတြင္ မဆန္႔သျဖင့္ ေနာက္ျမီးမွ ေငါထြက္ေနေသာ ထိုသူငယ္မ၏
ေျခဖေႏွာင့္မ်ားမွာ ၾကမ္းတမ္း အရုပ္ဆိုးေနေလသည္။ အသားမာမ်ား တက္ေနျပီး ပပ္ၾကားအက္ေန၏။ သူငယ္မသည္ ေျခေထာက္ကို သနပ္ခါးပင္ လိမ္းသူ မဟုတ္။ အိမ္က ထြက္ခါနီးမွ ကပ်ာကရာ ေရေဆးလာခဲ့ဟန္ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္စိထဲတြင္ ထိုဖေႏွာင့္မ်ားသည္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး လိုလို၊ ေက်ာင္းဆရာမ ကေလး လိုလို၊ ရံုးစာေရးမကေလး လိုလို။ ထိုသူငယ္မ ေခတ္ဆံဆံ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔ထားသမွ်ကို ကန္ထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ သူငယ္မသည္ တကယ္အားျဖင့္ ေခတ္ဆံသူမိန္မေခ်ာကေလးတေယာက္ မဟုတ္တန္ရာ။ အတင္းေခတ္ဆံသူ မိန္းမေခ်ာ လုပ္လာျခင္းသာ ျဖစ္ရာ၏။
အဘယ္ေၾကာင့္ ဤလို ဝတ္စားဆင္ယင္ ခ်ယ္သထားပါသနည္း။ လုပ္စား ကိုင္စား ဆင္းရဲသားထဲမွ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းမႈ အသစ္ရွာရန္ ထြက္လာသူတဦး မျဖစ္ႏိုင္ပါလား။
သို႔ကလို ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ အကဲခတ္ေနစဥ္ ထိုသူငယ္မသည္ ဆိုက္ကားတစီးေပၚသို႔ တက္သြားသည္ကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရွ့ဆက္ေလွ်ာက္လာ၏။ မၾကာမီပင္ ေယာက်္ားပ်ိဳ တေယာက္သည္ အျခား ဆိုက္ကား တစီးေပၚတက္ျပီး ထိုသူငယ္မေနာက္သို႔ လိုက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရျပန္ေလသည္။
ဧကႏ ၱမွ တကယ့္ ဧကႏ ၱပါဘဲ။ ေၾသာ္၊ ဆင္းရဲသား အမ်ိဳးသမီးမ်ား ပ်က္စီးလို႔ ေကာင္းတံုးပါကလား။
အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ အျခားစိတ္ပါဝင္စားစရာ ကိစၥႀကီးငယ္ ျပည့္ညွပ္ေနရကား ထိုသူငယ္မ အေၾကာင္းကို ၾကာၾကာ စဥ္းစား မေနအားပါ။
သီတင္းႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ထိုသူငယ္မကုိ ထိုေနရာမွာပင္ ေတြ႔ရျပန္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူငယ္မ အေၾကာင္းကို ထပ္မံစဥ္းစားရျပန္သည္။
ေတြ႔ရေသာ အခ်ိန္ကား ညေနေစာင္း မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ညဥ့္ဦးယံခ်ိန္ခါ ျဖစ္သည္။
မိုးမွာ လံုးလံုး ကုန္သြားျပီ ျဖစ္၏။ ရန္ကုန္ျမိဳ့သည္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကို ႀကိဳဆိုေန၏။ ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္ေသာ ၾကယ္တာရာ နကၡတ္ေတြက ဝင္းပ၊ လမင္းက ထိန္ထိန္သာ၊ ေျမာက္ေလေအးကေလးက ျမဴးစ။ လြန္စြာ့လြန္စြာ သာယာျပီး ေနထိုင္လို႔ ေကင္းလွသည္။
ထိုေန႔က ေရွ့ေနအလုပ္ ပါးၿမဲ ပါးေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကား စကား မ်ားျမဲ မ်ားခဲ့ၾကေလသည္။ ေရွ့ေနအခ်င္းခ်င္း အခန္း လည္ၾကသည္။ စကားေဖာင္ေအာင္ ေျပာၾကသည္။ ခု ဆို ရွယ္လစ္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးခတ္မွာ ျငင္းစရာ ခုန္စရာေတြက မ်ားလွဘိ၏။ လာလတၱံ႔ေသာ ကာလတြင္ ဤလူ႔ေဘာင္သည္ ေရွ့ေနလူတန္းစား အလႊာတလႊာ လိုဦးမည္ေလာ။ မလိုေတာ့ျပီေလာ။ ဤျပႆနာသည္ျငင္းလို႔ ေကာင္းလွေသာ ျပႆနာ တရပ္ျဖစ္၏။
သို႔ကလို စကားမ်ားေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ရံုးဆင္းတြင္ အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္၍ မျပန္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ထုို႔ေၾကာင့္ ညဥ့္ဦးယံမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ေတြ႔ဘဲ ေတြ႔တတ္သည္။ ထိုသူငယ္မကို ထိုလမ္းထိပ္မွာပင္ ထိုေခတ္ဆံေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္ ထံုးဖြဲ႔မႈႏွင့္ ေတြ႔ရျပန္သည္။ ဗရိုကိတ္ လံုခ်ည္မွာလည္း ဟိုေန႔က ေတြ႔ရေသာ လံုခ်ည္။ ခံုျမင့္ ဖိနပ္မွာလည္း ဟိုေန႔က ခံုျမင့္ဖိနပ္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ သူငယ္မ၏ ေျခဖေနာင့္ကို ၾကည့္လိုက္ျပန္ေလသည္။ အသားမာတက္ ပပ္ၾကားအက္ႏွင့္ အရုပ္ဆိုးေသာ ေျခဖေနာင့္။
သူငယ္မ၏ လက္ကိုင္အိတ္မွာလည္း ေဖာင္းၿမဲ ေဖာင္းေနသည္။
ဒီတခါေတာ့ လက္ကိုင္အိတ္ေပၚမွ သူငယ္မ၏ သူငယ္မ၏ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကိုပါ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ေဟာ ေတြ႔ျပန္ျပီ။ လက္သည္းကို အေရာင္ဆိုးမထား။ လက္ကို ယုယျခယ္သျခင္းမရွိ။ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို သိပ္အလုပ္ခိုင္းထားဟန္ရွိသည္။
သူငယ္မသည္ ယခင္ကအတိုင္းပင္ ဆိုက္ကား တစီး ေပၚသို႔ တက္သြားျပန္ေလသည္။ ထူးျခားသည္မွာ အထူးတလည္ ေခၚမေနရဘဲ ဆိုက္ကားသည္ ထိုသူငယ္မေရွ့သို႔ ထိုးဆိုက္လာျခင္းႏွင့္ ဆိုက္ကားခံုေပၚတြင္ အထုပ္ႀကီးတထုပ္ ပါလာျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
အစဥ္းစားရ ၾကပ္ေလျပီ။ ေအာ္ဒါလိုက္ေသာ မိန္းကေလးဆိုလွ်င္ အထုပ္ႀကီးတင္လာေသာ ဆိုက္ကးျဖင့္ လိုက္ရန္ အေၾကာင္းမရွိ။
ယခင္တခါလို အျခားဆိုက္ကားတစီးျဖင့္ ေယာက်္ားပ်ိဳ တေယာက္က ေနာက္မွ လိုက္သြား မသြား ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွေတာ့ မလိုက္။ သုိ႔ေသာ္ ယခင္ေနရာတြင္ ဆိုက္ကားတစီးက အဆင္သင့္ ရွိေနေလသည္။ ဆိုက္ကားခ်င္း ‘ကလင္’၊ ‘ကလင္’ ဗဲတခ်က္စီ တီးျပီး ႏႈတ္ဆက္သြားၾကေသးသည္။
ထိုဆိုက္ကားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ပင္ လိုက္သြားရန္ ရုတ္တရက္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။
ဆိုက္ကားမွာ အမည္ ေရးထားသည္။ ‘ဗလစည္သူ’ ဟူသတည္း။
‘ဗလစည္သူ’ကို ေမာင္းႏွင္သူ ဆိုက္ကားသမားသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဆင္သင့္ႀကိဳဆိုေနဘိသည့္အလား တင္ေဆာင္ သြားေလသည္။
ထိုသူငယ္မေနာက္သို႔ အလိုက္တသိ ဆိုက္ကား နင္းေပးေနရာမွ သူက “ဘယ္ကိုသြားမလဲ ဆရာ”ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ျပံဳးျပီး “အဲဒိဘက္ကုုိ”ဟု မယုတ္မလြန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေလသည္။
‘ဗလစည္သူ’ဆိုက္ကားသမားေလးမွာ ဗလလည္း မေကာင္း။ စည္သူ ဆိုေသာ အမည္ကဲ့သို႔လည္း မခန္႔ညားေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ဆိုက္ကားကိုကား ႏိုင္နင္းလွ၏။
တာေမြအဝိုင္းႀကီးကို ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္သြားပါဟု မေျပာရ။ သူကလည္း မေမးေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ထိုသူငယ္မ ေနာက္သို႔ မွန္မွန္ႀကီး လိုက္ေနၾကေပ၏။ ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္ ျငီးေငြ႔လာေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က စကားရွာျပီး စ ေျပာေလသည္။
“ေမာင္ရင့္ ဆိုက္ကားနာမည္က တယ္ခန္႔ညားပါကလား။ ဗလစည္သူတဲ့”
ဤခ်ီးက်ဴးစကားကို လြန္စြာ သေဘာ ေတြ႔သြားေၾကာင္း သူ႔မ်က္နာက ျပေလသည္။
“ဟုတ္တယ္ဆရာ။ ခန္႔ခန္႔ဘဲ”
“ဒီနာမည္ကို ဘယ္သူက ေပးတာလဲ”
“ကြ်န္ေတာ့္ ဖာသာ ေပးတာဘဲ”
“ဟ မင္းဟာ အာဂလူ ျဖစ္ရမယ္၊ ဒီနာမည္မ်ဳိး စဥ္းစားႏိုင္တာ”
သူ႔မ်က္နာသည္ တည္ျငိမ္သြားျပီး ေလးနက္စြာေတြးေနဟန္ရွိသည္။ အတန္ၾကာသာ္
“ကြ်န္ေတာ္က လက္နက္ခ်ကြန္ျမဴနစ္ တေယာက္ျဖစ္တယ္ ခင္ဗ်။ ကြန္ျမဴနစ္ မျဖစ္ခင္က ရဲေဘာ္ျဖဴ။ ရဲေဘာ္ျဖဴ ဘဝတုန္းက ဗိုလ္ဗလလို႔ ေခၚတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေတာ့ ဗိုလ္စည္သူလို႔ ေခၚတယ္။ ခရိုင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖူးတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ လက္နက္ခ်လာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က လက္နက္ခ်ျပီး ရွင္းရွင္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ဆိုက္ကားနင္းစားတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆိုက္ကးကို ‘ဗလစည္သူ’လို႔ အမည္ ေပးထားတာ။ အတိတ္ေတြေပါ့ ဆရာရယ္၊ အတိတ္ေတြေပါ့”
စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ရန္ကင္းသို႔ ေရာက္လာၾကေလသည္။ ရန္ကင္း ေလးထပ္တိုက္ႀကီးမ်ားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေရွ့က ထိုသူငယ္မ၏ ဆိုက္ကားသည္ လမ္းထဲ ခ်ိဳးဝင္သြားေလသည္။
“ဆရာ၊ ခ်ိဳးဝင္လိုက္ရမလား”
“မလိုက္နဲ႔အံုးကြာ။ ခဏ ဒီနားရပ္ပါအံုး”
ဆိုုက္ကားသမားသည္ ဗန္တာပင္တပင္ေအာက္သို႔ ထိုးရပ္ေပး၏။ ဆိုက္ကားေပၚမွ မဆင္းဘဲ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွ တေစ့ တေစာင္းလွမ္းျပီး အကဲခတ္ႏိုင္ခြင့္ ရသြားေလသည္။
ထိုသူငယ္မကား တိုက္ႀကီးတတိုက္ေပၚသို႔ တက္သြားေလသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆိုက္ကားသမားက အထုပ္ႀကီးပိုက္ျပီး လိုက္တက္သြားေလသည္။
ေခတ္ဆံေသာ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔မႈျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းေနေသာ ထိုသူငယ္မသည္ ခ်ိန္းထားရာသို႔ အထုပ္အပိုး အိပ္ရာထိုင္ခင္းတို႔ျဖင့္ လိုက္လာခဲ့ျခင္းေပေလာ။ ထိုသူငယ္မသည္ အေျမွာင္ မယားေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ဘာလုပ္ေနသလဲ။
သို႔ကလဲ ‘သို႔ေလာ သို႔ေလာ’ ေတြးေတာဆင္ျခင္ေနစဥ္ ဗလစည္သူက ျမဴဆြယ္ေသာ အသံျဖင့္
ကြ်န္ေတာ္ ဤသို႔ လိုက္ေနျခင္းမွာ ထိုသူငယ္မကို လိုခ်င္၍ မဟုတ္ေပ။ ထိုသူငယ္မ အေၾကာင္းကို သိလို၍သာ ျဖစ္သည္။ ဗလစည္သူကမူ အထင္လြဲသြားေလျပီ။
“ဟ ဟ၊ ငါ ဒါမ်ိဳး ဝါသနာ မပါပါဘူးကြာ”
ဗလစည္သူက ပို၍ ခ်ိဳသာေသာ ျမဴဆြယ္သံသံုးကာ
“စိတ္ခ်ရပါတယ္ ဆရာရဲ့။ လိုခ်င္ရင္ ယူပါ”
ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွ် မေျပာေသးဘဲ ေၾကာင္ေနသည္။
“အဆင္ဆန္းေတြလဲ ပါတယ္။ အဆင္နဲ႔ မလိုခ်င္ရင္ အျဖဴထယ္ အေကာင္းစားေတြလဲ ပါတယ္”
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဒီေတာ့မွ အေျဖမွန္ ရေလေတာ့သည္။
“ဟာ ဒီသူငယ္မက ဘာလုပ္တာတုန္း။ ေမွာင္ခိုေဈးလုပ္ေနတာေပါ့ေလ”
“ေမွာင္ခိုေဈးရယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ ဆရာ။ တန္းစီ တိုးစားလုပ္တာေပါ့။ ခု အဲဒီတိုက္ႀကီးေတြေပၚ တက္ေရာင္းေနတာေလ”
“အင္း ဟုတ္ေပ့ကြာ။ ယုန္ေတာင္ေၾကာက္မိ ဆိုတာလို ျဖစ္ေနျပီ”္
ဗလစည္သူသည္ မ်က္နာပ်က္သြားျပီး အထိတ္တလန္႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္သြားေလသည္။
“အို ဆရာက ရာဇဝတ္မႈေတြ လိုက္စံုေထာက္ေနတဲ့ ရဲအရာရွိမ်ားလား”
“ဒီလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူးကြာ”
“ဖမ္းမယ္လို႔လား ဆရာ”
“ငါက စံုေထာက္အရာရွိလဲ မဟုတ္ဖူး။ ဖမ္းလဲ မဖမ္းႏိုင္ဘူး။ ဒီသူငယ္မ ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ သိခ်င္တာနဲ႔ လိုက္ေလ့လာတာ။ ဒီေလာက္သိရရင္ ေတာ္ပါျပီကြာ။ ကဲ ျပန္မယ္”
ဗလစည္သူသည္ စိတ္ေအးသြားဟန္ တူသည္။ ဆိုက္ကားကို ျပန္လွည့္ နင္းခဲ့ေလသည္။
“ဒီသူငယ္အေၾကာင္း မင္းေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ”
“သိေတာ့ သိတာေပါ့ ဆရာရယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီအလုပ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ့္လုပ္အားနဲ႔ကိုယ္ ရွာစားခ်င္သူပါ”
“ဒီသူငယ္မဟာ ေမွာင္ခိုေဈးလုပ္မစားခင္ ဘာလုပ္စားသလဲကြ၊ သိလား”
“ေကာင္မကေလးက ပညာမရွိေတာ့ ေဗာက္လုပ္စားရတာဘဲ။ အေႀကာ္လဲ ေရာင္းစားဘူးရဲ့။ စြပ္က်ယ္စက္မွာလဲ ေန႔စားလုပ္ဖူးရဲ့။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ျခံလဲ ကူလီလုပ္ဖူးရဲ့။ ခုေတာ့ ဒီအလုပ္မ်ိဳးေတြ မမက္ေတာ့ဘူး ဆရာေရ ႔ ။ အရင္းေငြ ႏွစ္ဆယ္္ သံုးဆယ္ရွိရင္ တေန႔ ငါးက်ပ္ တဆယ္ ေအးေဆးဝင္တဲ့ တန္းစီ တိုးစားဘဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ သူ ႔ကို ဆိုက္ကားလိုက္ပုိ႔တဲ့ အေကာင္ႀကီးဟာလဲ ဆိုက္ကား သိပ္မနင္းေတာ့ဘူး။ တန္းစီ တိုးစားဘဲ လုပ္ေနတယ္။ ခုလို ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အလုပ္သာ လုပ္ေပးေတာ့တယ္”
“မင္းကေတာ့ ဘာလို႔ သူတို႔လို မလုပ္သလဲ”
“ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔အလုပ္ဟာ စင္ၾကယ္တယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ခုလို တန္းစီ တိုးဝယ္ျပီး၊ လက္ဆင့္ကမ္း ေရာင္းစားတဲ့ အလုပ္ဟာ ုလူလူခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ျပီး ၾကာရွည္ဟန္မယ့္ အလုပ္မဟုတ္ဖူးလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲ စြဲေနတယ္။ တေန႔ေန႔ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္လဲ သင့္မွာဘဲလို႔ ထင္ေနတယ္ ဆရာရဲ့”
“ေအး၊ မင္းအေတြးအေခၚဟာ မွန္တယ္ထင္တယ္ကြ။ သို႔ေပမယ့္ မင္းလဲ သူတို႔နဲ႔မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ျဖစ္ေနဟန္ရွိတယ္။ ကင္းေအာင္ေနႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္”
“’ဒီလိုပါဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆိုက္ကားသမား အလုပ္ဆိုရင္ ဘာမွမေရွာင္ဘူး။ ဖုန္းႀကီးစီးခ်င္လဲ ပိုက္ဆံယူျပီးပို႔တာဘဲ။ ေမွာင္ခိုေဈးသမား စီးခ်င္လဲ ပိုက္ဆံယူျပီးပို႔တာဘဲ။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ကင္းေအာင္ေရွာင္လို႔မရဘူး။ ျပည့္တန္ဆာမကိုလဲ ပို႔ရတာဘဲ ဆရာရဲ့”
“ေအးေပါ့ေလ။ ငါတို႔အလုပ္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါဘဲ”
“ဆရာ ဘာအလုပ္လုပ္သလဲဆရာ”
“ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေစ၊ ျပည္သူနဲ႔ အစိုးရျဖစ္ေစ၊ အမႈအခင္းျဖစ္ၾကတဲ့အခါမွာ တရားလိုကငွားလဲ အခေၾကးေငြယူျပီးလိုက္ရ၊ တရားခံကငွားလဲ အခေၾကးေငြယူျပီးလိုက္ရ၊ လွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ ေရွ့ေနပါကြာ။ ငါလဲ အလုပ္ ေျပာင္းမယ္စိတ္ကူးေနတယ္”
ဗလစည္သူသည္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈရသြားျပီး ေျပာရဲ ဆိုရဲ အာသြက္ လွ်ာသြက္ ျဖစ္လာေလသည္။
“ေျပာင္းေပါ့ဆရာရယ္။ အလုပ္ေျပာင္းတာ ဘာအေရးလဲ။ အလုပ္လုပ္တာသာ အေရးႀကီးတာဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ အရင္က ေသနတ္ကိုင္ ေတာခို၊ နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြ ဘာေတြ လုပ္၊ ခုေတာ့ လက္နက္ ခ်၊ ဆိုက္ကားနင္း အလုပ္ေျပာင္းတာဘဲ။ ခုေခတ္မွာ စစ္ဗိုလ္ေတြလဲ တိုက္ခိုက္ေရး တာဝန္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာဝန္ေျပာင္းယူေနၾကတာဘဲ။ ေျပာင္းေပါ့ဆရာ။ ေရွ့ေနမလုပ္ခ်င္၊ စံုေထာက္ ေျပာင္းလုပ္ေပါ့။ မေကာင္းဘူးလား”
ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္သို႔ နီးလာေလျပီ။
“စံုေထာက္ေျပာင္းလုပ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ဆရာတင္ရမွာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ဟာ ေျပာင္းတိုင္းလဲ ေကာင္းတာ မဟုတ္ဖူးကြ။ မင့္းသူငယ္မ ေျပာင္းနည္းမ်ိဳးဟာ မေကာင္းဘူး”
“မင့္းသူငယ္မလို႔ မေခၚပါနဲ႔ဆရာ။ ဆရာ့သူငယ္မပါ။ ဆရာဘဲ တန္းတန္းစြဲ ေနာက္ကလိုက္ေနျပီးေတာ့ ဟား ဟား”
“အဲဒါေၾကာင့္ အလုပ္ေျပာင္းတိုင္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဖုးလို႔ ငါေျပာတာကြ။ ငါဟာ စံုေထာက္ေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူငယ္မကို တလြဲထင္ေနတယ္ မဟုတ္လား ဟား ဟား”
ဗလစည္သူကလည္း ကြ်န္ေတာ့္လိုပင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနေလသည္။ သူသည္ ေမာမွန္းမသိ ဆုိက္ကား နင္းေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေရာက္မွန္းမသိ ထုိသူငယ္မကုိ ေတြ ႔ခဲ့ရေသာ ထုိလမ္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ျပန္ေလျပီ။
ေငြလမင္း