Ayak bileklerimi kestim ben.
“Sana gelişler” dolaşan damarlarıma, o çaresizlikler akıp boşalana kadar müdahale etmedim, bekledim.
ilk kez bu kadar doğruydu bir bekleyiş, hissettim.
Çokça sen kaybettim.
Öldü ve gömdüm hislerimi kalbimin kimsesizler mezarlığına, sahiplenmeye değer bile bulmadım.
Gözümü bile kırpmadım, acıdım çünkü kapandıkça gözlerim hep arkanı dönüşünü hatırlardım.
Bir damla gözyaşına bile nasıl değmedin anlamadım.
Ölümler hesap görmek içindir bilirsin.
Şimdi bende dönüyorum arkamı.
Seni vicdanına hesap vermeye terkediyorum.
İsteme hakkını çünkü zerresini helal etmiyorum..