İnsanların hırsı asla tükenmiyor. Ne yaparsa daha fazlasını istiyor. Acaba amaçlarımızı araç yapabilirsek bu sorunu çözebilir miyiz?

Dün katıldığım bir seminerde kurumsal hayattan bahseden bir bankacıya şöyle bir soru geldi;

Kendime hedef koyuyor ve gerçekleşmesi için çok çabalıyorum. Büyük bir istekle yapıyorum fakat ulaştığımda tüm değeri tükeniyor. Sizin için durum nasıl farklı olabiliyor?

Konuşmacıyı can kulağıyla dinlemiştim. Kurumsal hayata antipatik bakan biri olarak en azından sevmediğimden emin olmalıydım. Ayrıca enerjisi hoşuma gitmişti. Dinlerken keyif alıyordum. Anlatımı boyunca kendini tatmin eden noktaları vurgulamıştı. Mühendis olmasına rağmen bir bankada yöneticiydi. (Aslında sık rastlanılır bir durum) Yine de çok farklı bir kafadan gelip beyaz yaka hayatına nasıl adapte olabildiği ile ilgili çok tatmin edici bir konuşma yapmıştı. Dinlediğim hikaye nedeniyle soruyu soran kadına vereceği cevaptan emin gibiydim. Çünkü o ana kadar anlattığı her şey kafamdaki cevapla örtüşüyordu. Fakat benim için hayal kırıklığı bir cevap verdi.

Farklı hedeflere yönelebilirsin. Belki senin için doğru hedefler değildir.

_Kaynak

Sevmediğim hayatı temsil ederken bana kendini sevdiren bu insanın yarattığı hayal kırıklığını bir kenara bırakacağım. Üst üste gelen sorulardan dolayı sağlıklı cevap verememiş olabilir. Fakat benim kafamdaki cevap şuydu;

Hedefiniz bir şirket hedefi olmasın. Yıl sonunda üç milyar dolarlık bir hacminizin olması şirket hedefidir. Fakat şirket bu konuma ulaştığında çalışanları için ne gibi iyileştirmeler yapacağı yöneticilerin yani kişilerin hedefi olmalıdır. Çünkü bunu sağladıkları zaman anlık bir başarıyı sürekli bir başarıya dönüştürmüş, bir nevi o başarının anısını yaşatmış oluyorsunuz.

Biraz daha detaya inelim.

Havalı yönetici konuşmalarının çoğunda "iyi bir yönetici çalışanlarını mutlu eden yöneticidir" gibi inanılmaz haklı bir cümleye rastlıyoruz. Her biri için ayrı ayrı samimiyet testi yapma imkanım olmasa da dinlediğim insan özelinde bu cümleyi samimi bulmuştum. Hatta tam olarak yaptığı projelerden biri için oturmuş o adamı dinliyordum. Küçük bir salondaydık ve en ön sırada yine aynı bankanın çalışanları vardı. O insanların vücut dilleri ve nispeten interaktif geçen sohbetten anladığım kadarıyla yönetici olarak gerçekten seviliyordu. Bahsettiği projelerde de sonuç olarak kendileri için nelerin değiştiğini keyifle anlatıyordu. Yazdıkları bir güvenlik yazılımını, aynı bankanın Avusturya şubelerine satmışlardı ve keyif aldıkları nokta takım olarak bunu başarmış olmalarıydı. Laf arasında ne kadar para kazandıklarını söyleseler de yurt dışına çıkıp orada projelerini satma fikri paradan daha değerliydi.

Bugün o insan yine işine gitti. Eminim keyifle gitmiştir. Çünkü onu mutlu eden nokta tükenebilir bir nokta değil. Dün kazandığı beş yüz bin lira her gün onu kahraman yapmaz. Fakat emek veren insanlara hakkını hatta fazlasını vermekte sakınca görmüyorsa kazandığı sevgi onu her gün kahraman yapar. Çünkü bakış açısı bir kahramanın bakış açısı. Çalışanlarına politika gereği iyi standart sağlayan şirketlerin sağlayabileceği bir şey de değil bu. Çalışan insanlar standartlar iyi diye işe girmiştir. Fakat yöneticilerin onları düşündüğünü bildiği zaman işine şevkle sarılır. Yani daha fazlasını ödeyen bir şirket daha mutlu edemiyor olabilir. O nedenle çevrenizdeki insanlar tarafından sevilmeniz çok önemli. İster megalomanca deyin, ister zayıflık deyin ama sevilmek harika bir duygu. Keza sevmek de. O nedenle çalışma ortamlarını beyaz, mavi, kurumsal, start-up diye ayırma fikrinden vazgeçtim. Çünkü bana tüm meselenin kültür olduğunu dün dinlediğim beyaz yakalı adam öğretti.

_Kaynak

Oradan çıkıp sonraki durağıma giderken en keyifli işlerimi düşündüm. Dört yıldır liseler arası müzik yarışmasında görev yapıyor ve üç yıldır çalışma ekibini ben bir araya getiriyordum. Arkadaşlarımdan oluşan otuz beş kişilik bir ekip ile yaklaşık on milyon lira maliyetli organizasyonu yürütüyorduk. (kimse sadece arkadaşım olduğu için orada değildi tabi ki) Herkes birbirinin kusurunu örtüyor ve işin sorunsuz gitmesi için çabalıyor. Keza benim gibi geçici olan değil şirketin düzenli çalışanları (patronlarım) da inanılmaz iyi insanlar. Çoğu kez çalışacak arkadaşlara söz verdiğim ücretten fazlasını verdiler. Bir süre görüşemediğimiz zamanlarda kahve içmeye, yemek yemeye hatta bira içmeye çağırdılar.
28 Nisan'da yine bir yarışma finali ile bu seneyi de keyifle kapatacağımıza eminim. Gelirseniz beklerim bilet almanız gerekmez :)

Toparlayacak olursak, amacınız ne olursa olsun sizin için kalıcı bir şeye dönüşmesi için çaba gösterin. Bence işe yarar bir çözüm...

Düşünelim

Ben de sevdiğim bazı hesapları kıskanıp yazılarımın sonunda bir bölüm oluşturmak istedim. Ara sıra bir konu belirleyip yorumlamanızı isteyeceğim. Hatta post hazırlamak isterseniz ayrıca memnun olurum. Hesap durumu malum o nedenle yorum yapan olursa 0.002 SBD ile ödüllendirilecektir :D (galiba o kadar bırakabiliyorum)

_Kaynak

Gelelim konumuza

Teknolojinin ivme kazanmasından sonra bazı gelenekçi yönlerimiz teknoloji ile bence komik şekilde birleşiyor. Bununla ilgili örnek ya da yorum sahibiyseniz görmeyi bekliyorum.

Okuduğunuz için teşekkür ediyor bir sonraki postta yine kafanızı şişirmek için sizi buralara bekliyorum :)