Seksenlerde çocuk olmak

Şimdi genç olsak bile 😉 bir zamanlar biz de çocuktuk, hem de en özel zamanların çocukları, seksenlerin.
Biz büyüyünce mi kirlendi dünya bilemiyorum ama sanki o yıllar bir başkaydı.

Sokakta gönlünce oynayan çocuklardık. Topu olan kraldı o zamanlar, dilediğini oyuna alır, dilediğini almazdı.

Kazananın ‘’yuttum’’ dediği bir torba meşemiz, gazoz kapağı ve kiprit kutusu artistlerimiz olurdu. Ben de güzel oynardım hani, bir de odunluğa falan saklardım annem atmasın diye.

Sokaklar bizde o yıllarda, belediyenin sinekleri öldürmek için gezen arabasının peşindeyiz bizler de. Babam kızıyor dumanın peşinden gitmemize. Şimdi düşünüyorum da zehrin peşinde deli gibi koşmamıza kızması kadar doğal bir şey olamaz.

Kimsenin kolunda, cebinde telefonu, televizyonu yok o yıllarda. Evlere bile yeni yeni giriyor siyah beyaz tüplü televizyonlar. Açıp kapatmak için de kumandaya gerek yok, zaten tek kanal.

Saatlerce baktığımız ekran, bazen de yayın kopunca, manzara resmi olurdu, o daha çok hoşumuza giderdi:)

Trt var o yıllarda sadece ve İstiklal Marşı ile açılıp kapanıyor. Ben ve tüm kardeşlerim hergün ayakta eşlik ediyoruz bu törene.

Adile Naşit’ in kuzucuklarıyız o yıllarda. Haberlerden önceydi büyük ihtimal, can kulağı ile dinleyip anlattıklarından dersler çıkarıyoruz.

Oyunlarımızda ya hemen He-man oluyor birisi,

Veya Voltran’ ını oluşturuyoruz.

Çoğunlukla uyuyup kalırdım erkenden, okul var sabah. Rengarenk kıyafetler üniformalar da yok o yıllarda. Siyah önlüğümüzle okuyoruz, kimse siyah renginin eğitime yansımasını falan tartışmıyor, daha çok annelerimizin ördüğü yakalar konuşuluyor.

Kokusunu içimize çektiğimiz kokulu silgimiz;

Neden uğraştıysak 🤔 ezip toz haline getirdiğimiz leblebimiz;

İyi izleyip psikolojimiz bozulmamış dediğim çizgi filmimiz;

Hatırladıkça bazen gülümsediğim, bazen hüzünlendiğim çok özel yıllardı.
Tüm çocuklar özeldir ama seksenlerin çocukları ayrı özel, yanılıyor muyum?