Ing jagad akuntansi, ana istilah piutang, yaiku tagihan menyang pihak liya utawa sing duwe utang sing duwe periode pengembalian sing disepakati. Iki tegese wong sing duwe utang duwe panjaluk kanggo mbayar kewajibane. Ing transaksi piutang, pihak sing duwe utang utawa sing nyilih diarani debitur, dene pihak sing duwe piutang utawa sing menehi utang diarani kreditur. Piutang ana amarga ana transaksi kayata adol barang utawa jasa kanthi kredit, utangan, utawa dhuwit. Dadi, piutang bisa awujud dhuwit, barang, dodolan sing durung dibayar, utawa tagihan sing durung dibayar dening pihak liya nanging produk wis ditampa. Luwih khusus, piutang dagang minangka piutang sing muncul saka adol barang utawa layanan ing aktivitas normal perusahaan. Piutang non-dagang muncul saka transaksi liyane saka dodolan barang lan layanan menyang pihak eksternal, kayata piutang saka karyawan, piutang penjualan saham, piutang klaim asuransi, piutang pengembalian dana pajak, dividen lan piutang bunga.
Ing transaksi sing nyebabake piutang, data piutang dilebokake ing kertu piutang kanthi nggunakake prosedur rekaman piutang. Prosedur iki ditindakake kanthi nransfer utawa ngirim cathetan keuangan transaksi ing jurnal umum lan jurnal khusus menyang buku besar. Sawisé iku, saka buku besar umum, dilebokake ing kertu piutang, adhedhasar saben jurnal. Ana uga istilah mutasi piutang yaiku owah-owahan ing jumlah piutang sing muncul amarga transaksi. Ing kertu kredit, transaksi kasebut kalebu dodolan kredit, kuitansi kas debitur, pengembalian penjualan, lan penghapusan piutang. Ing pelaporan, piutang kudu disedhiyakake ing neraca sesuai karo prinsip akuntansi sing ditampa umum. Auditor mbandhingake presentasi lan pambocoran piutang sing diwenehake dening klien ing neraca kanthi prinsip akuntansi sing ditampa umum.