တနလၤာေန႔နံနက္ ေက်ာင္းမတက္မီအခ်ိန္မွ ပထမ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဂိတ္တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ရသည္။ ပ်ားပန္းခပ္မၽွေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ ကား မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းပို႔လာၾကသူမ်ားအၾကားတြင္ ကေလး မ်ား အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ေစာင့္ၾကည့္ေပးရင္း သူငယ္ တန္းမွ ေက်ာင္းသားေလးႏွင့္ သူ႕မိခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိ ထားမိခဲ့သည္မွာၾကာၿပီ။ မိခင္သည္ အုန္းဆီ႐ႊဲ႐ႊဲလိမ္း၍ သနပ္ခါးေဖြးေနေအာင္ လိမ္းေပးထားေသာ သားငယ္၏ လက္ကိုဆြဲ၍ သားငယ္၏လြယ္အိတ္ကေလးကို လြယ္ကာ ေက်ာင္းေပါက္ထိလိုက္ပို႔သည္။ ကေလးငယ္ ေက်ာင္းထဲ ဝင္သြားသည္ကို ျမင္ရသမၽွလိုက္ေငး၍ အားရမွျပန္သြား ေလ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ၾကေသာ မိခင္မ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း ထိုမိခင္၏ ထူးထူးျခားျခား ဂ႐ုစိုက္တတ္ သည့္ ပုံသဏၭာန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထိုသားအမိကို ပို၍ မွတ္မိေနသည္။
ယေန႔ေတာ့ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္အစားထိုးထားသျဖင့္ ဂိတ္တာဝန္ထမ္းရေတာ့ သည္။ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းေသာအခါ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားစြာတို႔ မုန္႔ေဈးတန္းသို႔သြားၾကေသာ္လည္း ထိုကေလးငယ္ေလးကမူ ဂိတ္ေပါက္တံခါး၀ဆီသို႔ ေျပး လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဂိတ္တံခါးနားတြင္ အျပင္ဘက္ ကိုေငး၍ တစ္ခုခုကိုရွာေဖြေနသည္။ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ကို စစ္ေနသျဖင့္ ထိုကေလးကိုမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ေက်ာင္း တံခါးေပါက္လည္း ပိတ္ထားသျဖင့္ အျပင္လည္း မထြက္ တန္ရာဟု သေဘာပိုက္၍ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္မ်ားကို သာ တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္စစ္ေနမိသည္။ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေက်ာင္းတံခါးေပါက္ဆီကိုၾကည့္မိေသာအခါ တံခါးေပါက္ကေလးကိုမွီ၍ ငိုေနေသာကေလးငယ္ကို ျမင္ လိုက္ရသည္။ ဂိတ္တဲထဲမွ ကပ်ာကယာထြက္၍ ကေလး ငယ္ဆီသြားကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ အေမ မလာလို႔ဟူေသာ စကားသံေလးကို ႐ႈိက္သံမ်ားႏွင့္ေရာ ေထြး၍ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္ ေက်ာင္းတံခါး အျပင္ဘက္မွ “သားေလး အေမအလုပ္႐ႈပ္ေနလို႔ နည္း နည္း ေနာက္က်သြားတာ”ဟူေသာအသံႏွင့္အတူ ကေလး မိခင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ကေလးက အေမ့ကိုျမင္ေတာ့ အားတက္သြားသည့္ပုံေပၚလာသည္။ တံခါးအေသးကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီး ကေလးမိခင္ကို အထဲဝင္ခိုင္း လိုက္ေသာအခါ သားအမိႏွစ္ေယာက္ေပြ႕ဖက္၍ အလြမ္း သယ္ေနၾကသည္။ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကလည္း ၁၅ မိနစ္သာျဖစ္၍ သားအမိႏွစ္ေယာက္ သုံးမိနစ္ခန္႔သာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက ပါလာေသာမုန္႔ထုပ္ ေလး ႏွစ္ထုပ္ကို ကေလးအားေပးလိုက္သည္။ ကေလး လည္း သူငယ္တန္းဘက္သို႔ ျပန္ေျပးေလၿပီ။
မိခင္ျဖစ္သူကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ကေလးငယ္သည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ မိခင္ကို ခင္တြယ္ ေသာသားျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔လည္း အေမ။ လာႀကိဳလည္း အေမ။ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းလၽွင္ လည္း အေမလာေတြ႕မွ။ ထမင္းစားလည္း အေမခြံ႕မွ။ အိပ္ရာဝင္လည္း အေမဖက္အိပ္မွ စသည္ျဖင့္ အေမကို တမ္းတမ္းစြဲေသာ သားျဖစ္ေၾကာင္း မိခင္ျဖစ္သူက ေျပာ ေလသည္။ ယေန႔လည္း သားျဖစ္သူခမ်ာ ေနမေကာင္း ျဖစ္ထားသျဖင့္ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဟု ဆိုေနသျဖင့္ ေခ်ာ့ ေမာ့၍ လိုက္ပို႔ထားရေၾကာင္း၊ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ အေမ လာေတြ႕ပါမည္ဟုကတိေပး၍ လိုက္ပို႔ခဲ့ရာ အလႈပ္႐ႈပ္ ေနသျဖင့္ ေနာက္က်သြားေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ထိုစဥ္ တာဝန္က်ဆရာလည္း ေရာက္လာသျဖင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ကို နားေထာင္ၿပီး ကေလးကို ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးတတ္သည့္ အက်င့္မ်ားစြာ ေမြးျမဴေပးသင့္ေၾကာင္း မိခင္ျဖစ္သူကို အႀကံျပဳ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမၽွမေျပာျဖစ္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္ဘ၀၏ ပုံရိပ္အခ်ိဳ႕ကိုသာ စိတ္ဝယ္ျမင္ေယာင္မိပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုကေလးလို တစ္ဦးတည္း ေသာသားမဟုတ္ဘဲ အေမကိုခင္တြယ္ခဲ့၏။ သား ကိုး ေယာက္မွ အငယ္ဆုံးသားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀သည္ ထိုကေလးငယ္ထက္ပို၍ အေမကိုခင္တြယ္ခဲ့ပါသည္။ သူငယ္တန္းစတက္သည့္ စာသင္ႏွစ္တစ္ေလၽွာက္လုံး အေမလိုက္မပို႔လၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမတက္။
အေမ့ကိုမျမင္လၽွင္ အိမ္ကိုျပန္ေျပး သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမ့ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္တန္း အခန္းမွ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္း ေနေနရေတာ့၏။ အစ္ကိုေတြ ေက်ာင္းမွာ ရွိ၍ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ လာေခၚေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မလိုက္။ အေမလိုက္ဝယ္ေကၽြးရသည္။ ေက်ာင္း သြား ေက်ာင္းျပန္ အေမ့ေက်ာကိုပိုး၍ အသြားအျပန္ လုပ္သည္။ ေဘးလူမ်ားက အေမ့ကို ဝိုင္းေျပာၾကသည္။ “ေဒၚတုတ္တုတ္ နိစၥဓူ၀ဆိုမလြယ္ဘူး။ ကေလးကို အဲဒီ ေလာက္ အလိုမလိုက္နဲ႔။ တုတ္ကိုင္သင့္ကိုင္မွေပါ့” ဟူ ေသာ စကားမ်ားကို အေမက “မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ္။ က်ဳပ္ သားေလး အငယ္ဆုံးေလးကို ခ်စ္လိုက္ရတာတုန္လို႔” ဟုသာ ေျဖခဲ့ပါသည္။
အခုေတာ့ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ အေမ့ ကို မျမင္လၽွင္ ေက်ာင္းေျပးတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ အထက္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ အျဖစ္ အေမႏွင့္အေဝးတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရေပ ၿပီ။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္မွ ရက္ပိုင္းမၽွသာ ျပန္ျဖစ္ ေတာ့သည္။ ဇနီးမယား သမီးသားႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ရိပ္ၿမဳံ တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ အေမ့ အိမ္သို႔ အေတြးျဖင့္သာေရာက္ေနျဖစ္သည္က ခပ္မ်ားမ်ား။ ရပ္ေဝးတြင္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ အျခားသူမ်ား ၏ သားသမီး၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား ႐ြာျပန္လာၾကတိုင္း အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို “ျပန္မလာေသးဘူးလား” ဖုန္း ဆက္ေမးေလ့ရွိသည္။ အေမ မသိေသာ ပညာေရးကိစၥ မ်ားျဖင့္ အေၾကာင္းျပ၍ ျပန္မလာႏိုင္ေသးေၾကာင္း ေျပာ ရသည္မွာလည္း အႀကိမ္မနည္းေတာ့။ အေဖကေတာ့ ဖုန္းဆက္ေျပာပါသည္။ မင္းအေမကေတာ့ ေျပာတယ္ သားေရ၊ ငယ္တုန္းသာ အေမခင္တြယ္တာ ႀကီးလာေတာ့ အေမကိုေမ့ၿပီတဲ့။
ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္အေရး ကိုယ့္တာဝန္ႏွင့္ ျဖစ္လာ ေတာ့လည္း အေမကိုသတိရ႐ုံမွလြဲ၍ ဘာမၽွမတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကိုပင္ ေရာက္ရွိခဲ့ေပၿပီ။ ေက်ာင္းေပါက္၀ မယ္ဇလီတန္းတြင္ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသား သားငယ္ ကို ထမင္းခြံ႕ေကၽြးေနေသာ ကေလးမိခင္ကို ျမင္ေနရ သည္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေသာ ကေလးငယ္သည္ မိခင္၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဝင္အိပ္သည္။ မိခင္ကလည္း သားငယ္၏ဦးေခါင္းႏွင့္ ေက်ာျပင္ကိုပြတ္သပ္၍ ေခ်ာ့ သိပ္ေနသည္။ သားငယ္သည္ ႏွစ္ကာလၾကာလာသည္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ထြားက်ိဳင္း၍ အေမကိုပင္ ျပန္ခ်ီႏိုင္ေသာ အခ်ိန္ေရာက္လာေပဦးမည္။ ထိုအခါတြင္ေရာ မိခင္ အေပၚတြင္ပါ ယခုကဲ့သို႔ မွီတြယ္လိုစိတ္ရွိပါဦးမည္ေလာ။ အေမ့နားတြင္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ခၽြဲႏြဲ႕ႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ။ ကၽြန္ေတာ့္လို မိခင္နဲ႔အေဝးတစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ပိုင္ရိပ္ၿမဳံ တည္ေဆာက္ၿပီး အေမကိုေမ့ေနဦးမည္ေလာ။ အေတြး မ်ားစြာ ေတြးမိေနပါေတာ့သည္။ သားသမီးတို႔ မည္သည့္ အ႐ြယ္ကိုပဲေရာက္ေရာက္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ရွိေနဦးမည့္ မိခင္ေမတၱာကိုေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနခိုက္မွာပင္ မိခင္သည္ သားျဖစ္သူကို ဆံပင္ကေလးမ်ားကို နမ္း႐ႈိက္ လိုက္သည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ကေလးငယ္ကေတာ့ မိခင္ ရင္ခြင္တြင္ ၿငိမ္သက္ေနဆဲ။ အ႐ြယ္ကလည္း ငယ္လြန္း ေနဆဲ။
@aungko
Congratulations @koaungko! You received a personal award!
You can view your badges on your Steem Board and compare to others on the Steem Ranking
Do not miss the last post from @steemitboard:
Vote for @Steemitboard as a witness to get one more award and increased upvotes!
Downvoting a post can decrease pending rewards and make it less visible. Common reasons:
Submit