လမ္းျပၾကယ္

လံုးေရ ကိုကို႔ခ်စ္ဇနီးေလး ေရႊလံုးေရ''

''ေဟာ ဒီအသံ'' ေမာင္ေလးခန္႔ကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားလ်က္ အိပ္ရာထဲရွိ ဖ်င္ေစာင္ေအာက္တြင္ ေငြတို႔ ေၾကာက္လန္႔စြာဝပ္ေနမိသည္။ ပုခက္ထဲရွိ သန္႔တစ္ေယာက္ေတာ့ ေအးေအးလူလူအိပ္ေမာက်လ်က္။

''ဘာလဲ ေတာ္ရယ္၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုးအိပ္ေနၿပီ၊ ရွင့္အစားက်ဳပ္တို႔ရွက္တယ္ေတာ္ရဲ႕''

''ဒီမိန္းမ လူလိုေခၚေနတာမလာဘဲ ေလေၾကာရွည္ေနတယ္။ နင့္လင္ေတာ္ေမာင္ျပန္လာၿပီေလ၊ လာဆြဲထူစမ္း''

''အို ဆြဲမထူႏိုင္ဘူး။ ကားေတြ႐ႈပ္ေနတာေတာင္ အရက္ဆိုင္ကေန အိမ္ကို ရွင္မေသဘဲ တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပန္လာႏိုင္ေသးတာပဲ။ ဒီေလွကားသံုးထစ္ေလးက်မွ အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္းအားနာဦး''
''တယ္ ဒီမိန္းမ ေလေၾကာရွည္တယ္ ကဲကြာ''

''ဝုန္း ခ်လြမ္း ဖုန္း''

''အား...ရွင္အႏိုင္မက်င့္နဲ႔''

ခန္႔က ေငြ႕ကိုတင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားသည္။ပုခက္ထဲရွိ သန္႔ေလးပင္ လန္႔ႏိုးကာငိုေလၿပီ။ တစ္ဖန္ ''ဟိုေသနာေလး သံုးေကာင္ေရာ စာမက်က္ဘဲ ေစာေစာစီးစီးမ်ား ေသေနၾကၿပီလား''

''ကေလးေတြက ေျပာစရာမလိုဘူး။ သူတို႔တာဝန္ သူတို႔ၿပီးလို႔ အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ရွင္ျပန္လာတ့ဲအခ်ိန္လည္း ျပန္ၾကည့္ဦး''

ေမေမပိတ္ေျပာလိုက္လို႔ ေတာ္ေသးသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေငြတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ႏႈိး၍႐ိုက္ဦးမည္။ ေမေမလည္း ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားကိုထံုးေနလ်က္ သန္႔ေလးကိုေခ်ာ့ျမႇဴေန သည္။ ေဖေဖကေတာ့ ေက်ာခ်ရာ ေနရာတြင္ပင္ မူးလ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနေလ ၿပီ။ ေမာင္ေလးခန္႔က ေစာင္ေအာက္ထဲတြင္ ေခြၽးမ်ားစို႔လ်က္ ေမာပန္းကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ေငြတစ္ေယာက္သက္ျပင္းခ်မိသည္။

ေဖေဖက တကၠစီအငွားေမာင္းပါသည္။ အရက္တန္ခိုးေၾကာင့္ မိသားစုကုန္က်စရိတ္ထက္ ယာဥ္မေတာ္ တဆမႈမ်ားေၾကာင့္ ေလ်ာ္ေပးေနရ သည့္ေငြပမာဏက ပိုမ်ားေပလိမ့္မည္။ တခ်ဳိ႕ကားပိုင္ရွင္မ်ားက ေဖေဖ့ကို အငွားမေပးခ်င္ၾကေပ။ ထို႔ျပင္ ေငြ႕ကိုလည္း အရက္ဝယ္ ခိုင္းတတ္ေသးသည္။ အရက္ဆိုင္မွ အရက္သမားမ်ား၏ သားရဲဆန္ဆန္အၾကည့္မ်ားကို အပ်ဳိဖ်န္းေလးေငြ သိပ္ေၾကာက္မိသည္။ ဒီအေၾကာင္း ေမေမ့ကိုေျပာျပ၍ ေငြ သက္သာရာရသြားေသာ္လည္း ခန္႔တစ္ေယာက္ေတာ့ မသက္သာေခ်။

ေငြက အ႒မတန္းေက်ာင္းသူပါ။ ေဖေဖက အခုလို အရက္ေသာက္ၿပီး ရပ္ကြက္ဆူညံေအာင္ေသာင္းက်န္းတိုင္း ေငြသိပ္ရွက္သည္။ ေက်ာင္းတြင္လည္း အရက္သမား သားသမီးေတြဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ အဖက္မလုပ္မႈကို ခံရတိုင္း ေငြသိပ္ဝမ္းနည္းမိသည္။ ခန္႔က ပဥၥမတန္းသာ ရိွေသး၍ စိတ္ခံစားခ်က္ဆိုင္ရာမ်ားကို နားမလည္ မခံစားတတ္ေသးေပ။ ေဖေဖ က ေငြတို႔အေပၚ ဖခင္ဝတၱရား မေက်ပြန္သလို ေမေမ့ကို အၿမဲစိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ေအာင္ ဆဲဆို႐ိုက္ႏွက္ေနမႈတို႔ေၾကာင့္ လင့္ဝတၱရားလည္း မေက်ပြန္ဘူးလို႔ ေငြမွတ္ခ်က္ခ် မိသည္။ ''ေမေမရဲ႕ စိတ္ဒုကၡမ်ား ေအးခ်မ္း၍ ဒီဘဝ ဒီဝဋ္မွ အျမန္ကြၽတ္ပါေစ'' ဟု ေငြအၿမဲ ဆုေတာင္းမိသည္။

''ေရႊလံုးေရ၊ ဟဲ့ မေရႊလံုး''

''လာၿပီ မတင္ေမေရ၊ ဘာတုန္း အလန္႔တၾကားနဲ႔''

''ေစ်းထိပ္မွာ ညည္းေယာက်္ား ငထြန္း အရက္ဆိုင္က အျပန္ ကားတိုက္လို႔တ့ဲ၊ ဒဏ္ရာကအေတာ္ျပင္းလို႔ ေနရာမွာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးသြားတယ္တ့ဲဟာ၊ အခု ရင္ခြဲ႐ံုကို သယ္သြားၿပီတ့ဲ''

''ရွင္ ...ကိုထြန္းဆံုးၿပီ''

ေမေမက ၾကားၾကားခ်င္းေမ့လဲသြားၿပီ။ ေငြတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ကိုလက္ျဖင့္ပိတ္ထား၍ ေခါင္းတြင္တြင္ ခါကာ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ေနေလၿပီ။

''ဒါ ေငြ႕ေၾကာင့္ပဲ ေငြ႕ဆုေတာင္းေၾကာင့္ ေဖေဖအခုလို အေသဆိုးနဲ႔ေသရတာ။ ေငြ႕ကိုခြင့္လႊတ္ပါ ေဖေဖရယ္။ ေငြကံႀကီးထိုက္ေတာ့မယ္။ အခုေငြတို႔ ဖတဆိုးဘဝကို ေရာက္ရၿပီ ေဖေဖရယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဖေဖက ဆိုးသြမ္းေနေပမယ့္ ေငြတို႔အတြက္ေတာ့ ေဖေဖက ေဖေဖ ပါပဲ။ ေငြ ေဖေဖ့ကိုသိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း အခုမွနားလည္တယ္။ ေမေမ့ကိုသနားလို႔သာ၊ ေဖေဖ့ကိုေကာင္းေစခ်င္လြန္းလို႔ သာ ေငြဒီလိုဆုေတာင္းရတာပါ။ ေဖေဖ့ကိုမုန္းလို႔ မဟုတ္ ရပါဘူး ေဖေဖရယ္။ ေငြ႕ကိုခြင့္လႊတ္ပါ ဟီး...အီး...''

ေဖေဖရွိတုန္းက ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးသြမ္းၿပီး မေကာင္းဘူးေျပာေျပာ ေငြတို႔အနပ္မွန္မွန္ စားရေသာက္ရ ေသးသည္။ အခု ေဖေဖဆံုးေတာ့ ေငြတို႔မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အတြက္ ေမေမပူပင္ ရၿပီ။ ေငြေက်ာင္းထြက္ၿပီး အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုတြင္ ဝင္လုပ္မယ္ေျပာေပမယ့္ ''ေမေမ့ သားနဲ႔သမီးကို ဘာအေမြမွမေပးႏိုင္ေပမယ့္ ပညာအေမြ ေလးေတာ့ ေပးခ့ဲခ်င္ တယ္''ဆိုၿပီး မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႔ ေျပာ တတ္တ့ဲ ေမေမ့ေၾကာင့္ ေငြေက်ာင္းဆက္ တက္ခြင့္ရခ့ဲသည္။

ဒီလိုနဲ႔ ေမေမ အသုပ္ထြက္ေရာင္းၿပီး ေငြတို႔ ေမာင္ႏွမကို ေက်ာင္းဆက္ထားေပးခ့ဲတာ အခုဆို ေငြေတာင္ ဒသမတန္းေရာက္လာခ့ဲေလေပါ့။

သန္႔ေလးေတာင္ သူငယ္တန္းစတက္ေနၿပီေလ။ သို႔ ေပမယ့္လည္း ေမေမကေတာ့ ေလာကဒဏ္ေၾကာင့္ ဇရာေထာင္းခ့ဲေခ်ၿပီ။ ေမေမေရ ခဏေလးပါ။ ေငြ ၁ဝ တန္း ေအာင္တာနဲ႔ ေမေမ့ကို ဇိမ္နဲ႔ထားပါ့မယ္။ ေမာင္ေလး တို႔ကိုလည္း က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းထားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ေမေမေရ။

သို႔ေပမယ့္လည္း ေငြ႕ဆႏၵေတြ ျပည့္မလာခ့ဲပါ။ကံၾကမၼာက ေငြတို႔ေမာင္ႏွမကို ေမေမနဲ႔ဘဝျခားေစခ့ဲၿပီ။ေငြ ေက်ာင္း၌ရွိေနစဥ္ လမ္းထိပ္ကဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမား ကိုထူးသာက ေမေမဆံုးေၾကာင္း အေျပးလာေျပာသည္။

ထိုသတင္းဆိုးကို ေငြၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားျပာလာကာ တဒဂၤအတြင္း ေလာကႀကီး နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားခ့ဲရသည္။

ေငြႏိုးေတာ့ ေမေမ့အေလာင္းေဘး အံႀကိတ္ကာ လက္သီးဆုပ္၍ငိုေနေသာ ခန္႔ႏွင့္ ေမေမ့ရင္ခြင္ေပၚ ေခါင္းေလးခ်ကာ ''ေမေမေရ ထပါေတာ့ သားတို႔ကို မထား ခ့ဲပါနဲ႔''ဆိုကာ ငိုေနေသာ သန္႔တို႔ကိုေတြ႕လိုက္ရၿပီး ေငြ႕ အသည္းမ်ား ေၾကမတတ္ခံစားရသည္။ ေငြတို႔ေမာင္ႏွမ ဖက္ငိုၾကၿပီ။

''ေငြတို႔ဘဝ သိပ္ကိုဆိုးလွပါတယ္။ ေငြတို႔ မိဘမ့ဲဘဝ ကို ေရာက္ရၿပီ။ ေဆြမရွိ မ်ဳိးမရွိ ေလာကအလယ္မွာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ေငြတို႔ဘဝ ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ ရမလဲ ေမေမရယ္။ မိခင္ေမတၱာလိုေနေသးတ့ဲ သန္႔ေလးကို ေငြဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေငြတို႔ကို ေမေမထားရစ္ခ့ဲၿပီ။ ေမေမခဏေလးမေစာင့္ခ့ဲဘူး ေမေမရယ္''

ေငြတို႔အျဖစ္ကိုၾကည့္၍ အသုဘလာသူမ်ားပင္ သနားစိတ္ဝင္ကာ မ်က္ရည္လည္ၾကရသည္။

ေရွ႕ေရးအတြက္ ေငြကေက်ာင္းထြက္၍ အလုပ္လုပ္မည္။ ေမာင္ေလးတို႔ကို ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ေငြႀကိဳးစားမည္။ သို႔ေသာ္ ခန္႔ကလက္မခံေပ။ ''ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္မယ္။ မမကေက်ာင္းဆက္တက္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကေလးလို႔ ထင္ေနတုန္းလား။ ကြၽန္ေတာ္ လူႀကီးျဖစ္ေန ၿပီဗ်။ ဒီမွာၾကည့္''ဆိုကာ မရွိမ့ဲရွိမ့ဲလက္ေမာင္းၾကြက္သား ေလးကို ညႇစ္ျပေနေသာ ႏုဖတ္သည့္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ခန္႔ ကို ေငြသိပ္သနားလွသည္။ အရြယ္တူေတြ ေက်ာင္းတက္ ေနခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္ရမည္ဆိုေသာေၾကာင့္လည္း ယူၾကံဳး မရျဖစ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေငြသာအလုပ္ထြက္လုပ္မည္ဟု ေျပာေနသျဖင့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အျငင္းအခံုျဖစ္ေန ၾကၿပီ။ ထိုစဥ္ ေဘးအိမ္မွ အေဒၚလိုအားကိုးရသည့္ အႀကီးတင္ေမက ဝင္ေရာက္ေျဖရွင္းေပး ရေတာ့သည္။ ''သမီးေငြ ခန္႔ေျပာတာလက္ခံလိုက္။ ေယာက်္ားေလးဆိုတာ ေရာက္တ့ဲ ေနရာမွာ ေဒါင္က်က်ျပား က်က် ေနထိုင္ စားေသာက္ႏိုင္ေပမယ့္ မိန္းကေလးဆိုတာ ပညာေလး တတ္မွ လူရာဝင္တာသမီးရဲ႕၊ ခန္႔ေျပာတာလက္ခံလိုက္ေနာ္။ အႀကီး လမ္းထိပ္က ေဒၚဘုမကိုေျပာေပးမယ္''

အခုမွ ခုနစ္တန္းသာရွိေသးေသာ အျပစ္ကင္းသည့္ ကေလးမ်က္ႏွာေလးကို ၾကမ္းတမ္းတ့ဲအလုပ္ေတြခိုင္းရ မည္ဆိုသျဖင့္ ေငြရင္နာမိသည္။

ေမေမမရွိေတာ့ မနက္ေက်ာင္းထမင္းခ်ဳိင့္အတြက္ ညကတည္းက ေငြခ်က္ျပဳတ္ထားသည္။ သန္႔နဲ႔ ေငြက ေက်ာင္းသို႔သြား၍ ခန္႔က လမ္းထိပ္က ေဒၚဘုမ၏ဆန္ ဆိုင္တြင္ အထမ္းသမားအျဖစ္ အလုပ္စလုပ္ေလၿပီ။ အိမ္ကိုေတာ့ ေဘးအိမ္က အႀကီးမတင္ေမဆီအပ္ထားခ့ဲသည္။

''ေဝါ့...ေအာ့...''

ေမာင္ေလးအခန္းက အသံပါလား။ ေငြ စိုးရိမ္တႀကီး အေျပးထၾကည့္မိသည္။

''ဟင္ အန္ေနတယ္၊ ေနမေကာင္းဘူးလား''

အခန္းဝတြင္ ႐ုတ္တရက္ႏွာေခါင္းထဲစူးဝင္လာေသာ အနံ႔တစ္ခု။ ဒီအနံ႔ ေငြသိပ္မုန္း၊ သိပ္ရြံခ့ဲရတ့ဲအနံ႔။

''ခန္႔ နင္အရက္ေတြ ေသာက္လာတယ္။ ဟ့ဲ ခန္႔ ထစမ္း''။ ေငြအလြန္စိတ္ဆိုးမိသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ေဖေဖ့ ကို အရက္ဝယ္ေပးရင္းက ေဖေဖ့ရဲ႕ေသြးဆိုးမ်ား ေမာင္ေလးဆီ ကပ္ပါလာတာမ်ားလား။ ခန္႔ကို ထု႐ိုက္ ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသကမႊန္ေလၿပီ။

''ထစမ္း ခန္႔''

''မမရယ္ ကြၽန္ေတာ္ တအားပင္ပန္းလို႔ နည္းနည္း ေလး ေသာက္မိတာပါ။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္။ ေနာက္ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး''

မ်က္လံုးမပြင့္တပြင့္ အာေလးလွ်ာေလးျဖင့္ ေျပာေနေသာ ခန္႔ကို ေငြ႐ိုက္ရမည့္အစား သနားကာဖက္ငိုမိသည္။

''အမေလး ေမာင္ေလးရယ္၊ ေဖေဖ့လိုေတာ့ မလုပ္ လိုက္ပါနဲ႔၊ မမစိတ္ဆင္းရဲလို႔ပါ''။

''မမ မမေရ။ ေငြရင္ထိတ္မိသည္။ မမ ေအာင္တယ္ဗ်''ကြၽန္ေတာ့္မမ စာေမးပြဲေအာင္တယ္။ ဂုဏ္ထူးေတာင္ ႏွစ္ခုပါေသးတယ္''။

ေငြပင္အိပ္ရာမႏိုးေသး။ ခန္႔တစ္ေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ထသြားၾကည့္လိုက္သည္မသိ။ ခန္႔၏ ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ပတ္ေအာ္ဟစ္ကာ ၾကြားေနေသာအသံေၾကာင့္ ေငြ႕ရင္မွအပူလံုးႀကီးက်သြားရသည္။

ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ေငြႏွင့္အတူ သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ''ေမေမသာရွိရင္'' ဆိုသည့္ အေတြးေၾကာင့္ ေငြငိုမိသည္။ ''ေမေမတို႔လည္း ေပ်ာ္ေန မွာပါ မမရယ္တ့ဲ''ဆိုကာ မ်က္ရည္သုတ္ေပးသည့္ ေမာင္ ေလးႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေငြအားရွိမိျပန္သည္။

ဘာလိုလိုႏွင့္ ရာသီေတြေျပာင္း ႏွစ္ေတြေညာင္းလာခ့ဲတာ သန္႔ေလးပင္ စတုတၴတန္းသို႔ေရာက္လာခ့ဲၿပီ။ ေငြလည္း အေဝးသင္တက္ကာ တစ္ဖက္တြင္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ကေလးမ်ားကို က်ဴရွင္ျပသျဖင့္ ဝင္ေငြေလးရ လာသည္။
ခန္႔တစ္ေယာက္ေတာ့ အရင္လို အရက္မေသာက္ဘဲ လိမၼာလာသျဖင့္ ေငြတို႔စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ ခန္႔က တစ္ခါတစ္ရံ ေငြ႕ကိုပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးလာေပးတတ္သည္။ေငြက သကၤာမကင္း၍ ေမးျမန္းစစ္ေဆးေနလွ်င္ ဆန္ဆိုင္ အလုပ္မဟုတ္ဘဲ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ပစၥည္းမ်ားပို႔ေပးလို႔ရတာ၊ ပြဲစားလုပ္လို႔ရတာ စသျဖင့္ ခန္႔ဘာေတြေျပာမွန္း ေငြသိပ္နားမလည္ေပမယ့္ ခန္႔ကိုေတာ့ ေငြ အျပည့္အဝ ယံုၾကည္ထားမိသည္။ ယခုဆို လွ်င္ ေငြတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ စားဝတ္ေနေရးအတန္ငယ္အဆင္ေျပသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္း ေနသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ''ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာ'' ဆိုသက့ဲသို႔ တစ္ေနမွာ...။

''ေမာင္လင္းခန္႔တို႔အိမ္ပါလားခင္ဗ်။ ေမာင္လင္းခန္႔ ရွိပါသလားခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဗဟိုမူးယစ္ဌာနကပါ။ ေမာင္လင္းခန္႔က မူးယစ္ေဆးတခ်ဳိ႕ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနတယ္ဆိုတ့ဲသတင္းေၾကာင့္ လာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တာဝန္အရ ေမာင္လင္းခန္႔အခန္းထဲ ရွာခြင့္ျပဳပါ''

''ဘာေတြေျပာေနလဲ မသိဘူးရွင့္။ ကြၽန္မေမာင္ေလး က ရာဇဝတ္မႈနဲ႔မကင္းမယ့္အလုပ္မ်ဳိး လုပ္မယ့္ကေလး မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခုခုမ်ားလြဲေန...''

''ေတြ႕ၿပီဆရာေရ ဒီမွာ WY ပန္းေရာင္အျပား ၂ဝ''

ေငြ႕မ်က္လံုးမ်ားပင္ ျပာသြားရသည္။ ရဲဦးေလးႀကီး တို႔ ဘာေတြဆက္ေျပာေနၾကလဲ၊ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကား တစ္ခ်က္ျဖင့္။ ခန္႔ဘာေတြလုပ္ေနလဲ ေငြတကယ္မသိခ့ဲ ပါ။ ေမာင္ေလးက ေဆးျပားေတြ ေရာင္းဝယ္ေနတာတ့ဲ။ အခု ေမာင္ေလးေထာင္က်ေတာ့မယ္။ ေငြတစ္ခါမွ မရင္းႏွီးဖူး၊ စိတ္မကူးဖူးသည့္ သံတိုင္အႏြမ္းမ်ားၾကားတြင္ ခန္႔ကို ေတြ႕ရေတာ့မယ္။ ခန္႔ေလး အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲရ ေတာ့မယ္။ ရဲဦးေလးတို႔က ခန္႔ကိုဖမ္းမမိလွ်င္ အိမ္ေထာင္ ဦးစီးျဖစ္တ့ဲ ေငြ႕ကိုဖမ္းသြားမည္ဟုေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ လက္ထိပ္ခတ္ၾကေလၿပီ။ ေမာင္ေလးသန္႔က ငိုေလၿပီ။ ေငြ ငိုဖို႔ပင္ သတိမရေလာက္ေအာင္ ဆြံ႕အေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ''က်ဳပ္က ခန္႔ပါ၊ က်ဳပ္မမက ဒီကိစၥေတြဘာမွမသိဘူး။ က်ဳပ္အဖမ္းခံမယ္၊ က်ဳပ္မမကိုလႊတ္လိုက္ပါ''

''မမ ကြၽန္ေတာ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အျပစ္ေတြ ေပးဆပ္ၿပီးရင္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျပန္လာပါ့ မယ္။ မမတို႔အနားတစ္သက္လံုးေနၿပီး ရွာေကြၽးပါ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မမကိုကန္ေတာ့ခ့ဲပါတယ္''

''ခန္႔ ..ခန္႔... ေခၚမသြားၾကပါနဲ႔၊ ကြၽန္မေမာင္ေလးကို ေခၚမသြားၾကပါနဲ႔။ ေမာင္ေလးကို ကြၽန္မရင္ခြင္ထဲက ေခၚမသြားၾကပါနဲ႔။ အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည္လားခန္႔ရယ္၊ မမ ရင္ေတြနာလိုက္တာ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးတို႔ရယ္''

သို႔ေပမယ့္ ရာဇဝတ္ေဘးေျပးမလြတ္ဆိုသည့္စကားအတိုင္း အျပစ္ရွိသူတိုင္း အျပစ္ခံရမည္ခ်ည္းသာ၊ ေငြ နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေငြခံျပင္းမိသည္။

''ေဖေဖရယ္၊ ေငြ႕ေမာင္ေလးကို ဘာလို႔ဆိုးေမြေတြ ေပးခ့ဲရတာလဲ။ ေငြ႕ေမာင္ေလးကို ဖမ္းသြားၾကၿပီ။ ေမေမ ေရ...ကယ္ပါဦး။ ဒါေတြက အမွန္ေတာ့ ေငြ႕ေၾကာင့္ပါ။ ခန္႔ကို ေငြလႊတ္ထားမိလို႔ပါ။ အျပစ္ရွိသူက ေငြပါ။ ေငြ႕ကို ဖမ္းၾကပါ။ ေမာင္ေလးကိုမဖမ္းၾကပါနဲ႔''။ ေငြတစ္ေယာက္ အ႐ူးမသဖြယ္ ပဋာေျမလူးျဖစ္ရရွာေသာ္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ ရွိလူမ်ားက သနား႐ံုကလြဲလို႔ မည္သို႔မွ်မတတ္ႏိုင္ေပ။

ဘာလိုလိုနဲ႔ ခန္႔ေထာင္က်တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။မၾကာခင္လြတ္လာေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ေငြတို႔ သိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကသည္။ ေဖေဖက ေငြတို႔အတြက္ လမ္းျပၾကယ္ေကာင္း မျဖစ္ခ့ဲေပမယ့္ ေငြက သန္႔ေလးအတြက္ လမ္းျပၾကယ္ေကာင္းျဖစ္ခ်င္ပါသည္။ မိဘဟူသည္ သားသမီးတို႔၏ လမ္းျပၾကယ္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ လမ္းျပၾကယ္ ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။