ဘဝ၏လွည့္ကြက္

ယေန႔မွစ၍ ကြၽန္မဘဝ အားလုံးေျပာင္းလဲသြားခဲ့ သည္။ တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္မသည္ တစ္မိသားစုလုံး၏ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြမရႏိုင္ေသာ အခ်စ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခါ အားလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေလၿပီ။

ႏွစ္လအရြယ္ ကြၽန္မသည္ ဤမိသားစုေလးထဲသို႔ စတင္ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေမြးခါစအရြယ္ျဖစ္၍ တစ္ မိသားစုလုံး တယုတယႏွင့္ ဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အျပည့္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈအျပည့္ျဖင့္ သခင္မ်ား၏ သမီး အရင္းသဖြယ္ ဂ႐ုစိုက္မႈကိုလည္း ခံယူခဲ့ရသည္။ တစ္ေန႔ တြင္ ႐ိုစီဟူေသာနာမည္ကို ကြၽန္မပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ ထို အခ်ိန္ ထိုကာလသည္ တစ္မိသားစုလုံး၏အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔သာ ကြၽန္မ၏အလုပ္ျဖစ္သည္။

ထမင္းစားရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္လွ်င္ ကြၽန္မအတြက္ ေကာင္းမြန္ေသာ အစားအစာမ်ားကို အဆင္သင့္ ျပင္ထားေပးၾကသည္။ ကြၽန္မတို႔ သဘာဝ အ႐ိုးဟူေသာ အရာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္ဟု ၾကားဖူးေသာ္လည္း ကြၽန္မအတြက္ ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးေပ။ တစ္ေန႔ သခင္၏သားျဖစ္သူသည္ ကြၽန္မအတြက္ အ႐ိုးဟူ၍ ခ်ေပးသည္။ မျမင္ဖူး၊ မလုပ္ဖူးေသာ၊ လက္တည့္စမ္းခ်င္ေသာ စိတ္ သည္ သတၱဝါတိုင္းတြင္ရွိတတ္ၾကသည္။ အ႐ိုးဟူေသာ အရာကိုစားရန္ အရွိန္ယူလိုက္စဥ္ ''သား ႐ိုစီကို အ႐ိုး မေကြၽးရဘူး ေျပာထားတယ္ေလ။ အ႐ိုးစူးသြားရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ''ဟူေသာ အသံတစ္ခုႏွင့္အတူ အ႐ိုးပါ ေပ်ာက္ သြားေလသည္။

ညေနခင္းတစ္ခု၌ သာယာေသာ ရာသီဥတုႏွင့္အတူ သခင္ေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ အိမ္ထဲ၌သာေနရေသာ ကြၽန္မအဖို႔ အျပင္ထြက္ရ သည္မွာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ေနရာတြင္ သခင္ျဖစ္သူသည္ အသိတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက် ေနေလသည္။ ထိုအခိုက္လမ္းထဲရွိ နာမည္ႀကီးဂ်ေလဘီ အုပ္စုႏွင့္ ဆုံေလသည္။ အုပ္စုထဲမွ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူ မိုက္ခဲသည္ ကြၽန္မထံသို႔ ခ်ည္းကပ္လာသည္။

''ေဟ့ နင္က ဟိုအိမ္ႀကီးမွာေနတဲ့ ႐ုိစီမဟုတ္လား'' ထိုသို႔အေမးခံရေသာ ကြၽန္မသည္ ခပ္ၾကြၾကြျဖစ္ေနကာ ဘဝင္ျမင့္ေနပုံကို အထူးတလည္ေျပာစရာလိုမည္ မထင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ''ဟုတ္တယ္။ နင္က ဘယ္သူလဲ''ဟု အသံမာမာႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။

''ငါက ဒီလမ္းထဲကပါ။ နင္က ကံေကာင္းတယ္ေနာ္'' ဟု မိုက္ခဲက စကားဆက္လိုက္သည္။ မီးေလာင္ရာေလပင့္ ဆိုသလို ကံေကာင္းတယ္ဟူေသာ စကားကို ၾကားလိုက္ ရေသာ ကြၽန္မသည္ ေျခေထာက္ႏွင့္ေျမႀကီး မထိသလို ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္မ ေျဖလိုက္ေသာ စကားကို မွတ္မိပါေသးသည္။

''ကိုယ့္ကုသိုလ္ႏွင့္ ကိုယ္ပဲေလ''တဲ့။

(၂)

မွန္ပါသည္။ အားလုံးသည္ ကံၾကမၼာစီမံရာ အတိုင္းသာ ျဖစ္သည္။ ရက္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ထိုလမ္းမ ေပၚသို႔ တစ္ဖန္ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ သခင္ျဖစ္သူသည္ ထုံးစံအတိုင္း အသိမိတ္ေဆြႏွင့္ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနေလသည္။ ကြၽန္မလည္း ဂ်ေလဘီအုပ္စုကို ထပ္မံေတြ႕ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မႏွင့္စကားေျပာခဲ့ဖူးေသာ မိုက္ခဲကို မေတြ႕ေပ။

ထိုအုပ္စုထဲမွ ''မိုက္ခဲ သနားပါတယ္ကြာ''ဟူေသာ အသံသည္ ကြၽန္မအဖို႔ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာအရာကို ျပန္ေတြ႕ရသည့္အလား အရိပ္အႁမြက္တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။

မိန္းမသားတို႔သဘာဝ စပ္စုတတ္သည္ႏွင့္အညီ ထိုအုပ္စုကို အသံေပးကာ မိုက္ခဲအေၾကာင္း ေမးမိေလ ေတာ့သည္။

''မိုက္ခဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ''ဟူေသာ ကြၽန္မ၏ေမးခြန္းအဆုံးတြင္ ''သူ ေသ သြားၿပီ''ဟူသည့္အေျဖသည္ ခ်က္ခ်င္း ေနရာယူထားေလသည္။

ဆက္လက္၍ေမးရန္ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္ ''အစာငတ္ၿပီး ေသတာကြဲ႕။ သူ အစာမစား ရတာ တစ္ပတ္ရွိေနေတာ့ ေတြ႕ရာရွာေဖြစားေနတာ။ အဲလိုနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ေကြၽးတဲ့အစာကိုစားၿပီး ေသသြားတာပဲ။ လူေတြအခ်င္းခ်င္းေျပာတာ ၾကားခဲ့တာကေတာ့ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ အသားလုံးဆိုလားပါပဲ''ဟူ၍ေျပာၿပီး ထြက္သြားၾကေလသည္။

အိမ္ျပန္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ''နင္က ကံေကာင္း တယ္ေနာ္''ဟု ေျပာခဲ့ေသာ မိုက္ခဲ၏အသံကို ျပန္ၾကား ေယာင္ရင္း ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းဆိုသလို ေရငတ္ေနသူအဖို႔ ေရတြင္းထဲက်ခ်ိန္သည္ ေပ်ာ္စရာျဖစ္လင့္ကစား အစာ ငတ္ေနေသာ မိုက္ခဲအတြက္ အဆိပ္ဟူေသာအရာႀကီး ႏွင့္ ရင္နင့္ဖြယ္ဇာတ္သိမ္းခဲ့ေလသည္။

(၃)

သခင္တို႔၏ယုယမႈေအာက္တြင္ သံုးႏွစ္တာ ရွင္သန္ ေနထိုင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စရာမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သုံးႏွစ္ဟူေသာသံေယာဇဥ္ကို ျဖတ္ ေတာက္ႏိုင္ေသာ ေလမုန္တိုင္းတစ္ခုဝင္လာခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ သခင္မသည္ ''မင္းတို႔အေဖ ရာထူးတိုးၿပီ ေဟ့''ဟူေသာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာသတင္းေကာင္းကို သယ္ ေဆာင္လာခဲ့သည္။ သခင္ေတြ ေပ်ာ္ေနသည္ကိုျမင္ရ ေသာ ကြၽန္မသည္လည္း ထပ္တူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။

ရာထူးတိုးျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲမွာ ေနရာေဒသ ေျပာင္းေရႊ႕ရျခင္းျဖစ္သည္ကို ကြၽန္မ မသိခဲ့ေပ။ ကြၽန္မ တို႔ ေနရာေဒသအသစ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရေတာ့မည္ျဖစ္၍ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။

ထိုစဥ္ အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရသည္။ ''႐ိုစီကို ေခၚလို႔ မရဘူး သားရဲ႕'' ဟူေသာစကားလုံးသည္ ကြၽန္မ၏ရင္ဝ သို႔ ဓားႏွင့္ေဆာင့္ထိုးသလိုျဖစ္သြားသည္။ ''ဘာလို႔လဲ'' ဟု ကြၽန္မေမးခ်င္ေသာေမးခြန္းကို သားျဖစ္သူက ေမးခဲ့ သည္။

''ဟုိမွာ ေမေမတို႔က တိုက္ခန္းနဲ႔ေနရမွာ။ ႐ိုစီနဲ႔ဆို အဆင္မေျပေလာက္ဘူး။ အစိုးရကေပးမယ့္ တိုက္ခန္း ဆိုေတာ့ ေဘးအခန္းေတြကို အားနာရမယ္ေလ'' ထို အေျဖကို ကြၽန္မဆက္ၿပီးမၾကားလိုေတာ့ပါ။ မၾကားေတာ့ ပါ။ အားလုံးက ကြၽန္မကိုစြန္႔ခြာဖုိ႔ ၾကံစည္ေနသည္ကို ကြၽန္မ ဆက္၍နားမေထာင္လိုေတာ့ပါ။

ထိုေန႔မွစ၍ သခင္တို႔သည္ အိမ္ေျပာင္းရန္ကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနၾကသည္။ ကြၽန္မကို ထမင္းေကြၽးေနက်အခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုရက္မ်ားတြင္ သခင္မ်ားမအားေသာ ေၾကာင့္ ေကြၽးသူမရွိျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ယခင္ကဲ့သုိ႔ ကြၽန္မကို ဂ႐ုမစုိက္ ႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။

မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ သခင္တို႔ အိမ္ေျပာင္းၾကေတာ့ မည္။ သခင္တို႔၏ႏႈတ္ဆက္မႈကို ကြၽန္မ မခံယူလိုပါ။ ကြၽန္မရင္ထဲသို႔ ဝင္ၾကည့္လွည့္ပါ။ ''ထားမသြားပါနဲ႔''ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေနသည္ကို မျမင္ၾကဘူးလား။ ရင္တစ္ခုလုံးကြဲေၾကၿပီး မ်က္ရည္ေတြျပည့္ေနသည့္ ကြၽန္မ ၏ မ်က္ဝန္းေတြကို မျမင္ၾကဘူးလား။

ကြၽန္မ၏ ခံစားခ်က္မ်ားကို ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း သာ ႀကိတ္၍ခံစားရပါသည္။ ထိုခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ ကြၽန္မ၏သခင္မ်ားမသိေအာင္ အိမ္မွ တိတ္တဆိတ္ထြက္ လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြအစား ဝမ္းနည္းမႈ၊ ဂ႐ု စိုက္မႈေတြအစား ဒဏ္ရာအနာတရ၊ ၾကင္နာမႈေတြအစား ေလာကဓံကိုသာ ခါးစည္းခံေနရေပသည္။

(၄)

''ကိုယ့္ကုသိုလ္ႏွင့္ ကိုယ္ပဲေလ''ဟု တစ္ခ်ိန္က မိုက္ခဲ ကို ေျပာခဲ့ေသာစကားသည္ မွန္ေပသည္။

အရင္က ႐ိုစီဟူသည့္ လွပေသာအမည္ကို ပိုင္ ဆိုင္ခဲ့ရေသာ္လည္း အိမ္မွထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ အျမင္မတင့္တယ္ျခင္းျဖင့္ ဝဲစားဟူေသာအမည္ကို ခံယူ ထားရသည္။ ဗိုက္ဆာလွ်င္ အဆင္သင့္စားေနရေသာ ဘဝမွ နပ္မမွန္ေသာ အခ်ိန္မ်ားစြာျဖင့္ ဘဝကို အသက္ ဆက္ေနရေလၿပီ။

အ႐ိုးဟူေသာစကားလုံးကိုမသိခဲ့ေသာ ကြၽန္မအဖို႔ ယခုအခါ အဆိပ္လုံးဟူေသာအရာႏွင့္ မေတြ႕ရမိေအာင္ ေရွာင္တိမ္းေနရေပသည္။

သခင္တို႔ ကြၽန္မထြက္သြားသည္ကို လိုက္ရွာၾကမည္ ေလာ။ စိတ္ပူေနၾကမည္ေလာ ကြၽန္မ မသိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ကြၽန္မကိုမေမ့ဘူးဟု ယုံၾကည္ပါသည္။ ယခု အျပင္ေလာကႀကီးကို ကြၽန္မ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ ႏိုင္ပါၿပီ။ အမွန္မွာ ေလာကတြင္ ရွင္သန္ေနၾကေသာ သတၱဝါအားလုံးတို႔သည္ ကံၾကမၼာ၏ အလွည့္အေျပာင္း ေအာက္တြင္ ပါဝင္ကျပေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔ ျမင့္ေသာေနရာ၌ရွိေနေသာ္လည္း မနက္ျဖန္ ထိုေနရာကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အေျပာင္းအလဲမ်ားလွေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔သာ လိုအပ္ပါသည္။